Begin 2020 bracht het Finse metalmonster Lordi de fictieve verzamelaar Killection uit, met daarop songs in diverse stijlen uit de rijke rock- en metalhistorie: van glam tot prog, van disco tot thrash. Deze plaat zou een weergave zijn van Lordi door de jaren heen. Het is een grap, want Lordi bestond nog niet in de jaren zeventig. Maar wat als Lordi al decennialang successingles schrijft? Met dat idee, de muziek van Killection, en de extra tijd die de coronaellende Mr. Lordi gaf, ging hij aan de slag met het schrijven van meer materiaal in stijlen waarvan Lordi zich normaliter niet bedient. Het resultaat is de boxset Lordiversity. Het zijn zeven albums met elk een eigen karakter. Elk van die platen past in een periode uit de muziekgeschiedenis. Het geluid is onmiskenbaar Lordi, maar verschilt dusdanig van de gebruikelijke shockrock en -metal dat het uniek klinkt. Het idee is in ieder geval bijzonder origineel.
Met de geweldige titel Abusement Park blijft Lordi op dit hoofdstuk uit de Lordiversity-boxset dicht bij huis. De band bedient zich van glam-, sleaze- en hardrock in de stijl van onder meer W.A.S.P. en Twisted Sister. Geen onbekende invloeden wanneer je vaker naar Lordi luistert. Het is dan ook zeker geen onontgonnen gebied voor het kwintet. Helaas is het juist dit album dat wat tegenvalt. De periode waarop de Finnen hier teruggrijpen staat niet bekend om zijn virtuoze muzikale escapades. De doorgaans rechttoe-rechtaan songs hebben vaak weinig om het lijf met eenvoudige melodien, dito instrumentatie en flauwe teksten. Lordi vergroot dat uit, waardoor ook de negatieve kanten van deze stijlen sterker naar voren komen.
Niet dat de boel niet om aan te horen is. De geluidskwaliteit is prima. Dat geldt ook voor het musiceren, maar de songs spreken minder aan minder aan met vooral in de zang flauwe melodielijnen en behoorlijk wat herhaling. Slecht wordt het eigenlijk nergens, maar gezien de wortels van Lordi en de hoge kwaliteit van de meeste andere Lordiversity-platen, is het resultaat, niettegenstaande het geweldige artwork, teleurstellend.
Pakkend zijn enkele nummers echter zeker. Neem bijvoorbeeld het vreemde liefdesnummer Grrr!, met een gastbijdrage van een wookie en Pinball Machine, dat tijdens de refreinen hilarische krijsen bevat. Andere voorbeelden zijn Up To No Good en het W.A.S.P.-achtige House Of Mirrors. Met Nasty, Wild & Naughty begeeft Lordi zich op het pad van de persiflage-act Steel Panther. De jaren tachtig zijn niet compleet zonder zoetsappige kerstballad. Met Merry Blah Blah houden Mr. Lordi en de zijnen deze traditie in ere. Tenenkrommende bellen, mierzoete keyboardpartijen en een tamboerijn die van geen ophouden weten; het nummer heeft het allemaal. Toch kan ik niet anders dan met een brede glimlach luisteren naar die fijne gitaarsolo tegen het einde en de grappige tekst. Uiteindelijk blijft het pretmetal en kun je het niet anders beluisteren dan met een grote knipoog.
Dat geldt eigenlijk voor heel Abusement Park. Het idee is een groot rockfestijn zonder al te veel poespas. Het is inderdaad een plaat zonder pretenties, maar gezien de ervaring van Lordi met deze muzikale richting en de prima nummers van het gelijkaardige Humanimals, valt Abusement Park simpelweg tegen.
Tracklist:
1. SCG Minus 4: The Carnival Barker
2. Abusement Park
3. Grrr!
4. Ghost Train
5. Carousel
6. House Of Mirrors
7. Pinball Machine
8. Nasty, Wild & Naughty
9. Rollercoaster
10. Up To No Good
11. Merry Blah Blah Blah
