Sommige bands lijken wel meerdere levens te hebben. Neem de Britse extreme gothicmetalformatie Cradle Of Filth. De groep rondom opperkrijser Dani Filth is al meerdere malen afgeschreven. Soms speelt de kwaliteit van de live-optredens de groep parten, op andere momenten het (te) hooggespannen verwachtingspatroon van nieuw werk. Toch is het gezelschap, ondanks talloze bezettingswijzigingen, nog steeds relevant. De laatste platen (eigenlijk al vanaf het in 2007 verschenen Godspeed On The Devils Thunder) heeft Cradle Of Filth zijn klassieke, symfonische blackmetalstijl uitgebreid tot een smakelijk, verrassend gitaargedreven amalgaam van black, gothic, heavy en thrash metal. In de nadagen van 2021 ziet het prima album Existence Is Futile het levenslicht. Het is alweer de vijftiende langspeler van de Britten in hun inmiddels dertigjarige geschiedenis. De band heeft trends zien komen en gaan, maar weet nog steeds bovengemiddelde interesse te wekken.
De release van het nieuwe werkstuk biedt ook een mooie gelegenheid om terug te grijpen op het oudere werk van de band. Zo is het dit jaar ook het vijfentwintigjarig jubileum van V Empire, Or Dark Faerytales In Phallustein (1996), de tweede plaat die het destijds piepjonge gezelschap uitbrengt. Formeel gesproken is het een ep, die Cradle Of Filth in alle haast opneemt om onder haar contractuele verplichtingen aan het kleine Cacophonous Records uit te komen. Niet verwonderlijk: het rauwe en onstuimige debuutalbum The Principle Of Evil Made Flesh (1994) doet heel wat stof opwaaien en katapulteert Cradle Of Filth naar de voorhoede van de nog jonge blackmetalbeweging. Een deal met het veel grotere Music For Nations lonkt.
Waarom de band in de belangstelling staat van de grote labels, wordt duidelijk wanneer we V Empire naast het twee jaar eerder verschenen debuut leggen. De ontwikkeling van Cradle Of Filth is stormachtig. Terwijl frontman Dani Filth op The Principle Of Evil Made Flesh nog relatief timide klinkt, horen we op dit album voor het eerst zijn ijzingwekkend hoge, typische krijs. Het is een stijl die tot in de lengte der dagen discussie zal oproepen, maar die wel typerend is voor de sound van Cradle Of Filth. Wie de heropgenomen versie van de klassieker The Forest Whispers My Name naast het origineel legt, dat op het debuut is terug te vinden, hoort een compleet ander nummer, dat vele malen krachtiger en intenser klinkt. De ijzige krijs en versnelling bij de vierminutengrens zorgen nog steeds voor kippenvel.
Toch mag ook wel gesteld worden dat V Empire de genadeloze tand des tijds niet helemaal heeft doorstaan. Terwijl sommige albums als goede wijn zijn (ze worden naarmate ze ouder worden alleen maar beter, rijker en complexer), gaat die vergelijking niet helemaal op voor deze tweede langspeler van de Britten. Zo gooien de achterhaalde productie en het iets te kitscherige horrorimago op sommige momenten roet in het eten. Vooral bepaalde aspecten van Queen Of Winter, Throned werken op de lachspieren. Neem bijvoorbeeld het wat protserige spoken word-intro en de samples van vrouwelijk gekreun, die misschien nog wel opwindend waren in de tijd dat onzekere pubers het plaatje draaiden, maar nu vooral potsierlijk overkomen. Dat laat echter onverlet dat de rest van het ruim tien minuten durende epos nog steeds vol overtuigingskracht en spannende melodien zit, ondanks de soms iets te royaal in gotische dramatiek gedompelde decoratie.
Ondanks het wat al te hoge kitschgehalte is de plaat is nog steeds charmant, op een manier zoals oude horrorfilms charmant kunnen zijn. De klasse is onmiskenbaar aanwezig in de composities en de plaat barst uit zijn voegen van jeugdige bewijsdrang en bezieling. De eerste drie nummers zijn het sterkst, maar ook het afsluitende The Rape And Ruin Of Angels (Hosannas In Extremis), een compositie van bijna negen minuten, is rijk, bijzonder afwisselend en ambitieus. Zo vliegen de zesendertig minuten speelduur voorbij.
V Empire is ondanks het wat gedateerde karakter nog steeds een zeer krachtig album. Het is tegelijkertijd ook een duidelijk overgangsalbum. Het mist de primitieve recalcitrantie van het onstuimige en duistere debuut, om dat in te ruilen voor een wat potischer en literairder geluid. Die nieuwe sound komt pas op de albums na V Empire volledig tot wasdom in de drie absoluut tijdloze meesterwerken die volgen op deze ep: Dusk And Her Embrace (1996), Cruelty And The Beast (1998) en ook al zal niet iedereen het met mij eens zijn Midian (2000). Tussen die reeks meesterwerken neemt V Empire een wat aparte status in. Desondanks is de plaat onmiskenbaar onderdeel van de blackmetalgeschiedenis. Het eindcijfer is een compromis tussen kritische afstand, nostalgie en respect voor de plek van de Britten in het definiren van een subgenre, met meer nadruk op de laatste twee criteria.
Tracklist:
1. Ebony Dressed For Sunset
2. The Forest Whispers My Name
3. Queen Of Winter, Throned
4. Nocturnal Supremacy
5. She Mourns A Lengthening Shadow
6. The Rape And Ruin Of Angels (Hosannas In Extremis)
