Rage Of Light 2.0; zo mag je de versie van deze trancemetalband anno 2021 wel noemen. Want naast het wegvallen van liveshows met als gevolg minder motivatie bij de bandleden is er nogal wat veranderd in de privlevens van de leden. En hoewel er slechts n bezettingswisseling is, is dat juist op een voorname positie. Frontvrouw Melissa Bonny, die te horen is op het debuutalbum Imploder (2019), verliet eerder dit jaar de Zwitserse groep om zich te concentreren op het succesvolle Ad Infinitum. De positie achter de microfoon is overgenomen door de Poolse Martyna Halas (Ascend The Hollow).
De in Nederland woonachtige zangeres bezorgt Rage Of Light een wat steviger geluid. Haar extreme vocalen zijn een stuk krachtiger dan die van haar voorgangster. Halas' cleane zang bevindt zich in een lager register en is minder lief, al laat ze zich af en toe van haar zachte kant horen, zoals in Iciness, een kolos van een opener en in het filmische Beyond. De Poolse wisselt goed af tussen uiteenlopende technieken, al is de samenkomst van melodieuze en extreme zang in meerdere tracks te veel van het goede. Het is echter knap hoe Halas in korte tijd de reeds geschreven nummers heeft voorzien van haar bij vlagen beklijvende input, zeker Beyond en de singles 2.0, Lead The Riot en Breaking Infinity.
Bij Rage Of Light 2.0 draait het niet alleen om de zangeres. De heren Jonathan Pellet (grunts, keyboards, bas, drumprogrammering) en No Schpbach (gitaar) vervullen een belangrijke rol in het geheel. Met name Pellet valt meermaals in positieve zin op met zijn flitsende synthesizermelodien, keyboardsolos (Iciness) en elektronische beats, zoals de zeer geslaagde dubstepsectie in 2.0. Schpbach valt minder op en beperkt zich tot het strak uitvoeren van powermetal- en groovende riffs (Lead The Riot), al mag de prachtige solo in het epische en blastende Exploder (The Agonist meets Enter Shikari en Skrillex) niet onvermeld blijven. Ook de samenkomst van snel toetsenspel en neo-klassiek gitaarspel, zoals in Breaking Infinity, is een genot voor het oor.
Redemption vliegt alle kanten op. Neem bijvoorbeeld Crusade For The Sun, dat switcht van melodeath la Amon Amarth en industrial en als je denkt dat dat zo doorgaat, verrast de tweede helft met een deathcorebreakdown en progressieve trance metal. Chasing A Reflection is bijna te typeren als een symfonische metalcore-compositie. Het levert een heel gevarieerd album op, maar ook een dat coherentie ontbeert. Het is meer een verzameling losse tracks dan een geheel. Een ander verbeterpunt betreft het wat kunstmatig klinkende, geprogrammeerde drumwerk. Een echte drummer zou een aanwinst zijn.
Rage Of Light kan dus nog groeien. Die potentie is er op basis van Redemption zeker. De hervonden motivatie van de bandleden levert namelijk een lekker energiek album met goede ideen op. Wat meer tijd samen zal de songwriting ongetwijfeld op een hoger niveau brengen. Scheid het kaf van het koren, geef de sterke punten meer ruimte, structureer ze en breng meer samenhang aan tussen de songs zodat ze nog beter op elkaar aansluiten. Die tips gedeeld hebbende is Redemption zeker een verbetering ten opzichte van Imploder. Het is een zelfverzekerdere en krachtigere collectie songs die Rage Of Light 2.0 behoorlijk wat nieuwe fans zal opleveren.
Tracklist:
1. Iciness
2. 2.0
3. Crusade For The Sun
4. Lead The Riot
5. Chasing A Reflection
6. Exploder
7. Breaking Infinity
8. Aspiration
9. Beyond
