Ik heb mijn adoratie voor het progressieve metal-gezelschap The Ocean nooit onder stoelen of banken gestoken en het behoeft geen betoog dat de kans dat daar met de live-vertolking van het Phanerozoic-tweeluik verandering in komt nihil is. De indruk die Robin Staps en zijn kornuiten op plaat maken houdt doorgaans gelijke tred met die op de planken - en die indruk is niet voor de poes. Het lijdt natuurlijk geen twijfel dat een live-opname heden ten dage in een ander jasje gestoken dient te worden, maar gegeven de professionaliteit van de heren, zal dit eerder een creatieve uitspatting zijn dan een verstorend obstakel.
De kenner wist ook al wel waar 'ie op kon rekenen, natuurlijk. De band verscheen immers afgelopen maart ten tonele om Phanerozoic I: Palaeozoic (2018) integraal als livestream te brengen. Enige dagen later werd Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic opgenomen ten behoeve van de stream-editie van Roadburn (voor de gelegenheid omgedoopt tot Roadburn Redux). Dat men ervoor koos om Phanerozoic Live in twee sessies op te nemen, lag hem overigens niet in het feit dat de totale speelduur ruim n uur en drie kwartier bedraagt. Geheel in lijn met de reputatie van de band koos het Duitse gezelschap ervoor om de muzikale verschillen tussen de twee samenstellende delen uit te vergroten door te kiezen voor twee geheel verschillende settings. Grotere verschillen kun je je haast niet voorstellen. Deel 1 is opgenomen in een concertzaal met een perfect getimede lichtshow zoals we de band de laatste jaren kennen, maar, uiteraard en helaas zonder publiek. Voor deel 2 is een haast surrealistische setting in een soort van western-schuur met van die zogenoemde industrile lampen die in hipsterkantoren een bepaalde sfeer (zouden) moeten uitstralen. Het vervreemdende effect mist zijn uitwerking niet.
En geheel in lijn met het meesterschap dat de band op de twee verschillende schijven ten gehore brengt, staat het ook hier als een huis. Met haast strategische precisie weten de heren accenten te verleggen die de live-ervaring extra laten knallen, zonder daarbij in te boeten aan dynamiek en levendigheid. Daar waar een doorgaans gortdroge bespreking van niet per se makkelijk uitspreekbare, geologische tijdschalen lang niet ieders kopje thee is, laten deze vakmannen dit concept-album tot leven komen op een manier waar menig artiest zijn vingers bij af zal likken. Zelfs het ontbreken van gastzanger Jonas Renkse (Katatonia) wordt perfect opgevangen. Ga d'r maar aanstaan! Dat er post-partum nog wat geknutseld is aan het overall geluid, komt de release alleen maar ten goede. Het dramatisch slechte begin in de live-stream waarin zanger Loc Rossetti in Cambrian nauwelijks te horen is en de balans ver te zoeken is, was blijkbaar vooral een foutje in het zaalgeluid, want daar is op plaat niks meer van terug te horen.
The Ocean mengt zich op Phanerozoic Live dan ook onder de groten der aarde. Niet in de laatste plaats vanwege de filosofische inslag en de perfect doorgevoerde thematiek komt de band akelig dicht in de buurt van de perfectie die Tool heet. Daar waar menig band in livestream-formaat toch ietwat door het ijs zakt, blijft dit sextet fier overeind. Sterker nog, het voegt een extra dimensie toe. Of het nou improvisatievermogen of bewust toegepaste twists zijn, de mogelijkheden die een live-setting biedt, worden indrukwekkend sterk uitgebuit. Overigens, zonder daarbij leentjebuur te hoeven spelen bij collega-bands die ook wel in de smiezen hebben hoe je zonder publiek toch een uitermate succesvol en interessant optreden neer kunt zetten. Nee, met de passie en creativiteit waarmee dit gezelschap te werk gaat in combinatie met de ontzagwekkende professionaliteit en de sterk doorgevoerde conceptualisatie bezit The Ocean meer dan genoeg authenticiteit om zich daar niet toe te hoeven verlagen.
Hoewel we natuurlijk allemaal hopen dat we deze nummers nog eens live-live mogen meemaken, komt er met Phanerozoic Live echter wel een eind aan een imposant werkstuk. Dat wat in 2007 in wezen met Precambrian ingezet werd als prelude voor dit diptiek, vindt hier zijn afsluiting. Niemand kan in de toekomst kijken, maar deze schijf is eens te meer de bevestiging dat we ons over de kwaliteit van The Ocean geen zorgen hoeven te maken. Waar Robin en consorten nu weer mee op de proppen zullen komen? De god (die bewijsbaar niet bestaat - zie Heliocentric) mag het weten. Maar alleen het idee al dat er nieuw werk is om naar uit te kijken, klinkt als muziek in de oren. Tot die tijd draait dit schijfje rondjes als document van alles wat deze band zo ontzettend goed maakt.
Tracklist:
1. The Cambrian Explosion
2. Cambrian
3. Ordovicium
4. Silurian
5. Devonian
6. Carboniferous
7. Permian
8. Triassic
9. Jurassic | Cretaceous
10. Paleocene
11. Eocene
12. Oligocene
13. Miocene | Pliocene
14. Pleistocene
15. Holoscene
