Als liefhebber van vele soorten metal en aanverwante genres is het altijd een fijn moment om uit het niets een band te ontdekken die nog volstrekt onbekend is. Noem het de krenten uit de pap, de ruwe diamant, de onontdekte parel: het heeft altijd iets bevredigends om nieuwe, kwalitatief hoogstaande muziek te ontdekken. U begrijpt het: het Amerikaanse gezelschap Duskmourn is de moeite waard. En inderdaad: deze epische kruisbestuiving van melodieuze death metal, hymnische folk en melodieuze black metal is energiek, enerverend en buitengewoon goed uitgevoerd.
Fallen Kings And Rusted Crowns is het derde album van Duskmourn. Verantwoordelijk voor de rijke en gedetailleerde muziek zijn slechts twee personen: Bill Sharpe (drummer, gitarist en toetsenist) en Walter Deyo (zanger, bassist en gitarist). Gezamenlijk creren ze een rijk sfeerpalet van verhalende, groots opgezette composities met kop en staart. Duskmourn combineert de folky ritmes van het oude Ensiferum met de fraaie melodielijnen van Amorphis en de epische dramatiek van Wintersun. Voeg er voor de vorm nog wat Insomnium (de melodieuze leads), Sojourner (de diversiteit in de composities) en Wilderun (het verhalende karakter) aan toe en het mag duidelijk zijn dat Duskmourn zijn klassiekers kent. Tegelijkertijd smeedt de band die invloeden tot een heerlijk en eigen geheel.
Duskmourn trapt af met het geweldige, melodieuze titelnummer, dat de luisteraar in slechts iets meer dan vijf minuten al direct op reis neemt. De compositie is rijk aan details en zit ontzettend goed in elkaar. The Sleeping Tide begint met een meeslepende, sfeervolle riff die wel wat aan Enslaved en Moonsorrow doet denken, om zich vervolgens tot een stoere hymne te ontpoppen. Het knappe aan de composities van Duskmourn is dat de band erin slaagt invloeden uit diverse hoeken te combineren. Of het nu melodieuze black metal, death metal, folk of progressieve metal betreft: de band maakt er n geheel van en slaagt erin dat te doen op een manier die volstrekt logisch en ongekunsteld aanvoelt.
De acht composities zijn dus stuk voor stuk boeiend, groots qua opzet en beklijvend, maar het hoogtepunt is wat mij betreft toch wel Blood Of The Forest. Deze machtige track houdt het midden tussen Amorphiaanse grandeur, stoere Amon Amarth-heroek (uit de tijd dat die band nog energie in zijn materiaal legde) en stijlvolle, op Falkenbach genspireerde folkpassages. De bulderende, maar goed verstaanbare grunts van Deyo contrasteren op een geweldige manier met de folky melodien. Duskmourn slaagt erin om tegelijkertijd stoer, melancholisch, opzwepend, episch en zwierig te klinken. Fallen Kings And Rusted Crowns heeft bovendien een uitstekende, transparante productie meegekregen, waardoor alle invloeden goed tot hun recht komen. Daar kan Jari Menp van Wintersun nog iets van leren.
Het is onvoorstelbaar dat er nog geen groot label heeft toegehapt, want deze fantastisch in elkaar zittende muziek zal een heel breed publiek aanspreken. Qua sfeer en kwaliteit van songwriting ligt Duskmourn nog het meest in het vaarwater van Amorphis en het is niet overdreven te stellen dat Fallen Kings And Rusted Crowns kan concurreren met het beste werk van die band. Wie zijn metal het liefst episch, melodieus en meeslepend heeft, kan simpelweg niet om dit album heen. Ik weet in ieder geval dat Fallen Kings And Rusted Crowns in mijn jaarlijst terug te vinden is. Wat een heerlijke verrassing!
Tracklist:
1. Fallen Kings And Rusted Crowns
2. The Sleeping Tide
3. Deathless
4. Blood Of The Forest
5. Mountain Heart
6. Among The Ruins
7. In The Chamber Of Incantation
8. The Harbinger
