Oude liefde roest niet. Hypocrisy keert altijd terug. Hoeveel 'hits' de Zweedse alleskunner Peter Tgtgren ook scoort met Pain of zijn inmiddels ter ziele gegane project met Rammstein-zanger Till Lindemann. Gelukkig maar, want Hypocrisy levert vertrouwde kost. Een bekend recept, maar elke keer net wat anders uitgevoerd. Worship smaakt vooral lekker pittig.
Op papier duurde de periode tussen End Of Disclosure (2013) en Worship acht jaar. In de praktijk valt het echter mee. De nieuwe plaat schijnt namelijk al vlot na de uitstekende voorganger geschreven te zijn. Rare bokkensprongen hoef je dus niet te verwachten. Niet nodig ook, want van Hypocrisy willen we niets liever dan statige death metal, doorspekt met fraaie melodielijnen en de veelzijdige doodsreutel van de meester zelf.
Worship stelt in dat opzicht niet teleur. Het titelnummer hakt er direct vertrouwd in. Sterke riffs en stampende ritmes worden slim afgewisseld met agressieve stukken. Wat wel lekker is voor de fans van het eerste uur is dat Tgtgren weer wat meer grunt, al zijn de helse krijsen beslist niet overboord gezet.
Sterkste nummer op de plaat vind ik het uitstekend uitgewerkte They Will Arive. Een opzwepende kraker met schitterende, jagende gitaarmelodien en ultieme buldervocalen. Voor gitaarliefhebbers valt er toch al genoeg te genieten op deze schijf. Hypocrisy verstaat de kunst om minutenlang keihard te raggen en vervolgens tranentrekkend fraai terug te schakelen naar een doomtempo. De trage en altijd melodieuze solo's en gitaarlijnen lijken linea recta uit de school van Solitude Aeturnus en Candlemass overgenomen. Op zulke momenten is het heerlijk treuren.
Kniesoren merken ongetwijfeld op dat Hypocrisy opnieuw weinig vernieuwingsdrang tentoonspreidt. En weet je? Ze hebben nog gelijk ook. Maar van mij hoeft de band niet echt te veranderen. Tgtgren toont met zijn andere activiteiten al genoeg andere gezichten. Het is daarom wel prettig dat hij en zijn vaste maatjes Horgh en Hedlund herkenbaarheid hoog in het vaandel hebben.
Platen van Hypocrisy komen wat mij betreft goed overeen met een serie vergelijkbare schilderijen, waarbij de basis weliswaar dezelfde blijft, maar waar de kunstenaar elke keer andere kleuren en accenten gebruikt. Zo pakt elk kunstwerk net even anders uit en blijft het interessant om naar een expositie te komen. Fans van melodieuze death metal weten voldoende. Dit goedgeschreven en prima geproduceerde album is niets minder dan verplichte aanschaf.
Tracklist:
1. Worship
2. Chemical Whore
3. Greedy Bastards
4. Dead World
5. We're The Walking Dead
6. Brotherhood Of The Serpent
7. Children Of The Gray
8. Another Day
9. They Will Arrive
10. Bug In The Net
11. Gods Of The Underground