Begin 2020 bracht het Finse metalmonster Lordi de fictieve verzamelaar Killection uit, met daarop songs in diverse stijlen uit de rijke rock- en metalhistorie: van glam tot prog, van disco tot thrash. Deze plaat zou een weergave zijn van Lordi door de jaren heen. Het is een grap, want Lordi bestond nog niet in de jaren zeventig. Maar wat als Lordi al decennialang successingles schrijft? Met dat idee, de muziek van Killection, en de extra tijd die de coronaellende Mr. Lordi gaf, ging hij aan de slag met het schrijven van meer materiaal in stijlen waarvan Lordi zich normaliter niet bedient. Het resultaat is de boxset Lordiversity. Het zijn zeven albums met elk een eigen karakter. Elk van die platen past in een periode uit de muziekgeschiedenis. Het geluid is onmiskenbaar Lordi, maar verschilt dusdanig van de gebruikelijke shockrock en -metal dat het uniek klinkt. Het idee is in ieder geval bijzonder origineel.
Behalve als boxset verschijnen de albums ook los. Superflytrap is de eerste schijf die zodanig verkrijgbaar is. Waarschijnlijk is het ook de meest controversile plaat uit de serie, want Lordi gaat hier op de discotour. Hoewel disco, hardrock en metal al jaren prima samengaan, denk maar eens aan Kiss, Ghost en The Night Flight Orchestra, zal het voor enkele metalfans een te grote stap blijven. Voor hen die een uitstapje naar de dansvloer geen bezwaar vinden, is Superflytrap echter een alleraardigste plaat met een aantal aangename hoogvliegers.
Het album opent met een pornofilmintroductie met een morbide twist, waarna de voeten van de vloer mogen met Macho Freak, de eerste prima track. De song heeft alles wat een goede discosong moet hebben: een pakkend ritme, het typische gitaarwerk, wat strijkers en een vrouwelijke tweede stem. De typerende claps ontbreken nog, maar zullen veelvuldig tijdens andere nummers de revue passeren, zoals het eveneens aanlokkelijke Believe Me, dat met een animatieclip ook als single fungeert. Lordi zou Lordi niet zijn wanneer horrorthema's niet de boventoon voeren in de beeldende teksten.
De plaat klinkt prima met een fijne productie en mix, waarin alle instrumenten duidelijk naar voren komen. Op elk album wordt gebruik gemaakt van instrumenten uit de periode, waarin het betreffende genre populair was. Het levendige, vereiste basgeluid is dan ook ruimschoots aanwezig en goed hoorbaar. Tevens zijn er hier en daar prima gitaarsolo's te ontwaren en doet Mr. Lordi zijn best om zo sexy mogelijk te klinken. Zijn bronstige raspstem past niet helemaal bij disco. Over het algemeen werkt het echter aardig, al hadden de songs meer variatie mogen hebben. Disco kent meer verschil in melodie en ritmiek dan dat we hier voorgeschoteld krijgen. Een enkele track gaat ook iets te lang door (City Of The Broken Hearted) of heeft een minder aanstekelijke melodie (Gonna Do It (Or Do It And Cry)).
Daartegenover staan enkele regelrechte knallers zoals het al genoemde Believe Me. Ook het prima Zombimbo mag er zijn. De afsluitende powerballad Cinder Ghost Choir verschilt erg van al het voorgaande dansmateriaal, maar weet de gevoelige snaar goed te raken, mede door de iele, hoge, ietwat verstopte tweede stem tijdens de refreinen en de uitstekende gitaarsolo.
Superflytrap is een aardig discorockalbum, waarop de band helaas wat veel op dezelfde formule leunt. Op een enkele track na is het ook niet waarschijnlijk dat de band veel van dit materiaal live ten gehore zal brengen. Daarvoor is het meeste te veel een gimmick. Een uitstekend uitgevoerd kunstje, dat wel. Kijk maar eens naar het geweldige, typische artwork en de tekenstijl van de clip. Aan experimenteerdrift en durf ontbreekt het de band in ieder geval niet en daarvoor verdient hij alle lof. Of deze schijf ook bij Lordi-liefhebbers in de smaak valt, hangt meer van hen af dan van de uitvoering van dit project.
Tracklist:
1. SCG Minus & Delightful Pop-Ins
2. Macho Freak
3. Believe Me
4. Spooky Jive
5. City Of The Broken Hearted
6. Bella From Hell
7. Cast Out From Heaven
8. Gonna Do It (Or Do It And Cry)
9. Zombimbo
10. Cinder Ghost Choir
