Het is niet makkelijk om met een originele, niet reeds in gebruik zijnde albumtitel te komen. In eerste instantie was de titel voor de negende langspeler van Omnium Gatherum Reckoning, maar die naam was al gereserveerd voor het debuut van Laurenne/Louhimo, dat ook in Sonic Pump Studios werd opgenomen met dezelfde producer: Nino Laurenne. Daarna kwam zanger Jukka Pelkonen met Fortitude, maar hij had het nieuws rond de naam van het nieuwe Gojira-album nog niet meegekregen. Uiteindelijk besloten de Finnen te kiezen voor Origin.
Grijpt de nieuwe collectie melodeathsongs dan terug op de dagen rond de millenniumwisseling, de tijd van de eerste releases van OG, zoals de verkorte vorm van Omnium Gatherum luidt? Nee, dat niet. De heren hebben de laatste paar jaar weliswaar weer eens in de oefenruimte gezeten, zoals ze dat vanaf de oprichting een aantal jaren deden, maar Origin heeft niet veel van Spirits Of August Light (2003). Het album sluit eerder aan bij New World Shadows (2011) en Beyond (2013).
De plaat bevat meer dan ooit invloeden uit de jaren tachtig. Je hoort bijvoorbeeld elementen van Def Leppard, Van Halen, Rush en Journey. Dat begint al direct met opener Emergence, dat eigenlijk gewoon een eighties rocktrack is, maar dan met zware metalriffs. Een ander voorbeeld is Reckoning, waarin vooral het toetsenspel van Aapo Koivisto opvalt. Dat doet het ook in Fortitude, waarin de toetsenist bijdraagt aan een epische sfeer.
Grootste smaakmaker is gitarist Markus Vanhala. Met name zijn leadmelodien zijn prachtig. Ook de riffs zijn dik in orde. Luister maar eens naar Reckoning, Paragon, Friction en het catchy Tempest. Laatstgenoemde zal vanwege de prachtige harmonien in de smaak vallen bij fans van Belakor, dat ook recentelijk een album uitbracht.
Hoewel Origin veel vertrouwde elementen bevat, is er ook ruimte voor vernieuwing. Neem bijvoorbeeld het doomy Fortitude, dat groots en dreigend is. De invloeden van de jaren tachtig zijn reeds genoemd. Daarnaast valt op dat het album iets progressiever is dan zijn voorganger The Burning Cold (2018), zoals blijkt uit de tegendraadse ritmiek in Friction.
De nieuwe ritmesectie, bestaande uit bassist Mikko Kivist (Pain Confessor) en drummer Atte Pesonen (Anger Cell), maakt een uitstekende indruk. Hun bijdragen staan prima in de mix. Met name in Friction, Paragon, Tempest en Fortitude krijgen de heren de aandacht die ze verdienen. De heren wisselen samen met de anderen slim tussen tragere (Unity) en snellere tracks (Tempest), tussen grooves (Friction) en melodie (Reckoning).
Zanger Jukka Pelkonen maakt een wisselvallige indruk. In Prime heeft hij ruzie met de timing en in Paragon zijn de bijdragen niet opvallend, mede doordat zijn extreme vocalen lang niet altijd verstaanbaar zijn op deze plaat. Daartegenover staan zijn vocale bijdragen in met name Reckoning, het majestueuze Fortitude en de bijna negen minuten durende afsluiter Solemn. De cleane zang, die in enkele tracks in harmonievorm terugkeert, is goed verwerkt in het geheel.
Origin kent een wat hobbelige start, maar zeker halverwege de tracklist is het genieten met Reckoning, Fortitude en Tempest. De plaat sluit goed af met Solemn. Omnium Gatherum klinkt vertrouwd en voegt heel geslaagd vernieuwende elementen toe aan de composities. Deze negende full-length is derhalve een heel fijn product, dat OG de nodige nieuwe fans zal opleveren en de huidige aanhang zeer tevreden zal stellen.
Tracklist:
1. Emergence
2. Prime
3. Paragon
4. Reckoning
5. Fortitude
6. Friction
7. Tempest
8. Unity
9. Solemn
