Until The Darkness Goes is de titel van het vijfde studioalbum van het uit Indianapolis afkomstige Apostle Of Solitude. Tekstueel gezien hebben de coronapandemie en het overlijden van familieleden voor genoeg inspiratie gezorgd, maar zorgde het wel voor meer dan een jaar vertraging, want dit album stond al voor 2020 op de planning. Van dit gegeven hebben veel bands last gehad, het is helaas niet anders.
Alsof er nog niet genoeg ellende in de wereld is (geweest), stort Apostle Of Solitude middels vijf trage, slepende nummers die rond de zes minuten klokken, een uiterst depressieve bak doom zonder tempoversnellingen over de luisteraars uit. Het semi-akoestische, instrumentale, afwijkende nummer Beautifully Dark zorgt helaas voor een hinderlijke, drie minuten durende onderbreking van deze poel van ellende. Het geluid van de band is een tikje zwaarder dan op de voorgaande albums, aangezien het basgeluid van Mike Naish iets prominenter in de mix is gezet, wat zeker bij The Union goed hoorbaar is. Treurig hoogtepunt is het afsluitende Relive The Day, waarin de oplettende luisteraar slim verbouwde stukjes van Chopin's Marche Funbre kan waarnemen.
Behoudens het vreemde instrumentaaltje is er nog een bescheiden minpunt te noemen, namelijk de voor doombegrippen korte speelduur van 36 minuten. Dat is een beetje jammer, zeker gezien de hoge kwaliteit van de nummers. Daar had nog wel wat bij gemogen ter verhoging van de depressieve feestvreugde. Neemt niet weg dat Until The Darkness Goes verplichte kost is voor de traditionele doomliefhebber en hoge ogen zal gooien in menige jaarlijst.
Tracklist:
1. When The Darkness Comes
2. The Union
3. Apathy In Isolation
4. Deeper Than The Oceans
5. Beautifully Dark
6. Relive The Day
