Het gaat lekker met Enemy Inside. Er zijn bescheiden succesjes in diverse charts en in korte tijd staat de teller voor het aantal Spotify-streams van het nieuwe album al op een miljoen. Dat terwijl de Duitse formatie pas sinds 2017 actief is. Bemoedigend. Seven is begrijpelijkerwijs dus niet de zevende release, maar de tweede full-length van de moderne rock/metalband. Seven heeft betrekking op de zonden en dan niet in relatie tot het christelijke geloof, maar tot de moderne maatschappij.
Het woord modern is al een paar keer gevallen. Het in Aschaffenburg opgerichte kwintet maakt een mix van poppy songstructuren, melodieuze zang, heavy riffs, een krachtige ritmesectie en elektronische elementen. Deze tweede, dikker en dynamischer geproduceerde langspeler van de oosterburen bevat meer invloeden uit de pop- en elektronische muziek dan het debuut Phoenix (2018). Liefhebbers van Forever Still en Volturian kunnen hier wel wat mee. Het recept is bekend en de nummers kun je in veel gevallen al tijdens de eerste luisterbeurt meezingen vanwege de catchy refreinen. Hier en daar zit er een industrial- of trance-touch bij, zoals in Release Me.
Zoals wel vaker bij dit soort bands staat de instrumentatie in dienst van de zang. Natassja Giulia kan die kar behoorlijk trekken. Haar bijdragen zijn prettig en op de eerste helft van de plaat zelfs uitstekend. Ze heeft een sterk door pop benvloede zangstem, maar komt zo nu en dan wat meer rockender voor de dag (met distortion-effecten op de zang, zoals je die ook aantreft bij bijvoorbeeld Forever Still). In de powerballad Break Through met elektronische beats komt Giulia heel sterk voor de dag. Niet alleen vanwege de energieke en memorabele zanglijnen, maar ook vanwege haar emotionele voordracht, die je ook kortstondig vindt in Black And Gold.
Op instrumentaal vlak gebeurt er niet veel boeiends. Het blijft veelal bij een degelijke, van veel compressie voorziene ondersteuning van de frontvrouw met standaardpartijen, waaronder Evanescence-achtige en stoere alternatieve rock/metalriffs. Af en toe komt er een gitaarsolo voorbij, maar die kan het verschil niet maken. Het gevolg is dat de tweede helft van het album minder impact heeft, omdat er niet veel nieuws gebeurt. De zanglijnen blijven prettig om naar te luisteren, maar op Black And Gold na dienen er zich geen nieuwe hoogtepunten aan.
Het niveau van inspiratiebronnen als Evanescence, Within Temptation en Lacuna Coil halen deze Duitsers dan ook niet. Daarvoor missen ze een nadrukkelijkere eigen identiteit. Seven is evenwel een verzorgd product waarvoor beslist een markt is. Verwacht memorabele en compacte visitekaartjes als Crystallize, Break Through, In My Blood en Bulletproof. Ze zijn verslavend en ze nodigen dan ook uit om meer te beluisteren van Enemy Inside.
Tracklist:
1. Crystallize
2. Alien
3. Release Me
4. Break Through
5. In My Blood
6. Bulletproof
7. Seven
8. Black Butterfly
9. Black And Gold
10. Dynamite
11. Crush (Jennifer Paige-cover)
