In een tijd waarin door sommigen verdeeldheid met de hoofdletter V geschreven wordt, zoeken velen naar verbinding. Met zichzelf, met elkaar en met anderen. Veel bands hebben die connectie gevonden via bijvoorbeeld Patreon, Twitch en Discord. Zo ook The Agonist. Zangeres Vicky Psarakis heeft zelfs haar eigen bedrijf gestart tijdens de lockdown om onder andere de binding met de fans te bevorderen.
Ook ontdekte ze dat er een connectie was tussen de drie nieuwe nummers van The Agonist waaraan vorig jaar gewerkt werd. Die zijn terug te vinden op Days Before The World Wept. Die nieuwe ep gaat over hebzucht, gulzigheid, verwarring, pijn, verlossing en hoop. Achteraf realiseerde ze zich dat er zelfs een koppeling is met het thema op het vorige album Orphans (2019).
Uiteraard resulteren die verschillende gemoedstoestanden in een diversiteit waar je u tegen zegt. De driendertigjarige frontvrouw varieert erop los: van melodieus tot diepe grunts, van rauw rockend tot agressieve screams. Wat daarbij opvalt, is dat ze nog altijd groeit als vocaliste en steeds natuurlijker klinkt, met name als het gaat om haar extreme vocalen. Ze lijmt met haar verschillende technieken de verschillende secties en het verhaal aan elkaar. Vooral de gesproken passage aan het begin van Immaculate Deception en de piano-intro en -outro van Remnants In Time helpen mee het gevoel van een conceptalbum te bevorderen. Toch staan de individuele songs dusdanig op zichzelf om los beluisterd te kunnen worden zonder hun kracht te verliezen.
Ook instrumentaal is het een hoogwaardige potpourri van stijlen. Melodeath en progressieve metal vormen de hoofdmoot, maar er zijn nog wel meer ingredinten en complexe twists. Niet alleen thematisch, maar ook muzikaal is deze ep een vervolg op Orphans. Verwacht dus een niet alledaagse combinatie van elementen van System Of A Down, Opeth, Queen, Trivium, No Doubt, Meshuggah (in het zeer overtuigende titelnummer) en Jinjer die de nodige luisterbeurten nodig heeft om doorgrond te worden.
Days Before The World Wept is derhalve net als Orpans (2019) en de eerste drie platen van The Agonist een groeirelease. Hoe vaker je de vijf songs beluistert, hoe meer puzzelstukjes op hun plaats vallen. Bovendien vallen iedere nieuwe luisterbeurt de individuele bijdragen steeds beter op. Niet alleen die van Vicky, maar ook het soleerwerk van Danny Marino in Feast On The Living, het basspel van Chris Kells in de afsluitende compositie en de details in het agressieve slagwerk van Simon McKay. Ga er rustig voor zitten en laat je steeds meer verbinden met de interessante muziek van The Agonist.
Tracklist:
1. Remnants In Time
2. Immaculate Deception
3. Resurrection
4. Feast On The Living
5. Days Before The World Wept
