Het is dan ook niet verwonderlijk dat Wolves In The Throne Room zon inspiratiebron is voor velen. De hypnotiserende eerste platen van de band bieden een bijna filosofische en meditatieve ervaring. De combinatie van bezwerende riffs, die over een monotoon spervuur van blastbeats worden gedrapeerd, weet te betoveren in zijn schoonheid. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de albums na Black Cascade (2009) minder impact op me hebben, maar tegelijkertijd valt het de band te prijzen dat deze niet keer op keer in herhaling valt. Zo experimenteert Wolves In The Throne Room op Celestite (2014) met pure ambient (het resultaat is wisselvallig) en laat ook Thrice Woven (2017) nieuwe invloeden horen in de vorm van gastvocalen en afwisselendere composities.
Wat hebben deze Amerikaanse vaandeldragers voor ons in petto op Primordial Arcana? Een terugkeer naar de basis is deze zevende full-length zeker niet, ook al draait de conceptuele inhoud volgens de mannen over het putten uit archetypische oerkrachten. Daar waar Wolves In The Throne Room in de oude dagen zijn kracht haalde uit repetitie en het creren van een hypnotiserende, meeslepende sfeer, klinkt de band op Primordial Arcana bedachtzamer. De nummers zijn over het algemeen een stuk compacter. Gebleven is de typerende, ietwat zalvende sfeer. De riffs zijn gruizig, maar voelen tegelijkertijd als een warm bad. De muziek is geen moment agressief, zelfs niet in de passages dat Nathan zijn vocalen krijst en Aaron blastbeats produceert.
Wie fan is van het oudere werk, zal even moeten wennen aan dit album. Toch blijkt Primordial Arcana een groeiplaat. De composities zijn weliswaar bondiger, maar pas na meerdere luisterbeurten valt op hoe natuurlijk Wolves In The Throne Room in ieder nummer andere accenten weet te leggen. Zo begint Spirit Of Lightning met een Summoning-achtige keyboardlijn, terwijl het trage, plechtige ritme enigszins aan Falkenbach doet denken. De woeste, onstuimige versnellingen geven het nummer een onheilspellend karakter. Op andere momenten klinkt het drietal bijna profetisch. Through Eternal Fields intrigeert met zijn triomfantelijke gebruik van de trompet, dat wordt vergezeld door omineus donderende tribale percussie en plechtige, cleane zanglijnen. Underworld Aurora is zelfs meer ambient dan black metal door de nadruk op rustig, akoestisch gitaarwerk en heidense percussie.
Bij vlagen weet Wolves In The Throne Room nog steeds voor kippenvel te zorgen. Neem het ronduit fenomenale begin van Primal Chasm, waar het trompetgeschal haast als een religieuze vooraankondiging van het einde der tijden klinkt, om gevolgd te worden door een machtige oerriff, die erom vraagt op extreem volume gevoeld te worden door het hele lichaam. Masters Of Rain And Storm, met ruim tien minuten met afstand de langste track op het album, is bijzonder in zijn diversiteit. Het nummer laat alle facetten van de band horen: van folky en melancholisch, via stoer en episch, tot woest kolkend.
Primordial Arcana zal niet dezelfde impact hebben als de eerste platen van deze band, maar dat hoeft natuurlijk ook niet meer. Anno 2021 zijn de groepen die de stijl van Wolves In The Throne Room hebben gekopieerd niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Dan is het mooi dat deze band zijn eigen pad blijft volgen. Onverstoorbaar, zoals ook de natuur dat kan zijn.
Tracklist:
1. Mountain Magick
2. Spirit Of Lightning
3. Through Eternal Fields
4. Primal Chasm (Gift Of Fire)
5. Underworld Aurora
6. Masters Of Rain And Storm
7. Eostre
