Aangezien Speed nog altijd van de partij is op Orgasmic Glory, zijn mijn verwachtingen niet bepaald hooggespannen. En inderdaad: qua vocalen is ook deze tweede plaat van het drietal ondermaats. Gelukkig beroept de zangeres zich voor het merendeel van het album op een monotoon soort nasaal geneuzel, dat weliswaar verre van overtuigend klinkt, maar in ieder geval de oren niet doet bloeden. De werkelijk hemeltergend valse uithalen in Europa laten we dan maar even buiten beschouwing. Er zijn middeleeuwse martelwerktuigen die minder pijnlijk zijn!
De slappe zang is ontzettend jammer, want muzikaal gezien klinkt Orgasmic Glory eigenlijk behoorlijk lekker. De band grossiert in opzwepende, snedige riffs, met af en toe een fijne solo, dat alles gebracht in een buitengewoon energiek en jachtig tempo. Met name de tracks Troy Is Burning, Dance Wild And Free en Herakles, War Cry klinken prima. Aphrodite vindt het wiel niet opnieuw uit, maar compenseert het gebrek aan originaliteit met geestdrift en enthousiasme. De composities zijn ook beter dan op het debuut.
Orgasmic Glory zal zeker niet als legendarisch de geschiedenisboeken ingaan, maar door het ongebreidelde enthousiasme van het gezelschap ben je als luisteraar geneigd om door de beperkingen heen te luisteren. Vooral live zal dit best goed kunnen werken, zeker in een obscuur zaaltje laat in de nacht, als de zintuigen al wat verdoofd zijn.
Tracklist:
1. Troy Is Burning
2. Dance Wild And Free
3. Chariots Of The Sun
4. Meadows Of Asphodel
5. Blood Of Aphrodite
6. Europa
7. Herakles, War Cry
8. Children Of Night
