Wij mogen dan wel Metalfan.nl heten, maar dat betekent niet dat we alleen maar over metal lullen. Er zijn genoeg aanverwante genres die minstens zo interessant zijn. Met die mededeling op zak gokte u waarschijnlijk al wel dat Horte in die laatste categorie valt. Right on the money! Kenners wisten dat natuurlijk al wel, want Maa Antaa Yön Vaientaa is niet het eerste product dat de Finnen aan het daglicht blootstellen. Dit eclectische post-rockgezelschap is namelijk alweer toe aan schijf drie in de discografie - en dat rijmt, maar dat is per ongeluk.
Er is echter niets per ongeluks aan de composities van Horte. Dit setje tracks is uiterst uitgekiend in elkaar gezet en vooral ook erg origineel. Het exquisiete klankenrepertoire waarvan deze noordelingen zich bedienen heeft iets exotisch, iets buitenaards. De combinatie van de esotherische stem van zangeres Riikka Pekkala met de dromerige soundscapes en dito synths zorgen voor een eigenaardig sfeertje. Aan de ene kant is het open en warm, ja, haast verwelkomend. Aan de andere kant is het gereserveerd en afstandelijk, maar niet afstotend. Het heeft iets ongemakkelijks. Nouja, nee, eigenlijk heeft het iets spannends. Lastig, lastig. Het is niet unheimisch genoeg om de nekharen overeind te doen laten staan, maar het is ook geen knisperend open haardvuur met een berenvelletje, zal ik maar zeggen. Dat komt onder andere doordat Pekkala zich louter bedient van het Fins. Geen idee waar het over gaat en de klanken van zo'n Finoegrische taal klinken lang niet zo vertrouwd als die van de landen om ons heen. Tel daar de psychedelische, fuzzy bas bij op - die het meerendeel van de tracks tenminste nog van enige ritmische houvast voorziet - en u krijgt een klein beetje een idee van wat voor kafkaëske klankenpotpourri u voorgeschoteld krijgt.
Met die kennis op zak is het niet gek dat de band eerst zijn thuis vond bij Svart Records, maar tegenwoordig onderdeel uitmaakt van de Pelagic Records-stal. Dat zijn toch de hedendaagse thuishavens van experimenteel aangelegde bands. Het is dan ook in die hoek dat er nog enige referenties te vinden zijn. Zo waart de geest van Oranssi Pazuzu bijvoorbeeld rond. Hoewel deze op black metal geënte band tegenwoordig met gepaste trots het Duitse Nuclear Blast als broodheer laat noteren, maakten de heren voorheen ook onderdeel uit van de Svart Records-club. Horte klinkt als het excentrieke, wat minder gefrustreerde nordic-folkbroertje van deze tevens uit Finland afkomstige band. Bij nadere bestudering blijkt ook dít niet gek, want Juho Vanhanen (zanger en gitarist van Oranssi Pazuzu) had een aardige vinger in de pap aangaande de productie.
Maar eigenlijk moet u het maar gewoon zelf gaan beluisteren. Wilt u eens wat anders dan uw dagelijkse doorsnee dosis metalmelange, dan bent u bij Horte aan het goede adres. Proberen kan altijd, nietwaar? Niet geschoten is altijd mis en wellicht kunt u zich vervolgens aansluiten bij mijn mening: Het is dit soort onontdekte underground-pareltjes die de krenten in de pap zijn; die overblijven als het kaf van het koren gescheiden is; die de dertien-in-een-dozijnmantra van de hedendaagse muziek doorbreken. U zou zich in goed gezelschap bevinden. Mocht u echter een andere mening toegedaan zijn, dan is er nog niks verloren. U heeft het immers geprobeerd. Horte levert nou eenmaal een album dat sterk aan smaak onderhevig is. Faliekant afwijkende meningen liggen dan ook geheel in de lijn der verwachting. En dat mag. We leven in een vrij land. U meningt er maar lekker op los. Mij heeft u er niet mee.
Tracklist:
1. Pelko Karistaa Järjen
2. Ilman Nurkka
3. Kilpemme
4. Valoa On Liikaa
5. Kun Joki Laihtuu
6. Väisty Tieltä
7. Konttaa, Ne Konttaa II
