Tremulus looks to long term and a career as part of the new breed metal music makers. Phil Anselmo and Dave Mustaine would be proud. , staat er in de promobrief te lezen. Het is natuurlijk wel een beetje arrogant om dit te zeggen als beginnende band want Phil Anselmo was natuurlijk een beest van een frontman (en ��n van de weinige personen die kon zingen terwijl hij net een fles whisky gezopen had en drie hero�ne shots had genomen) en die andere ex-junkie Dave Mustaine heeft naast een nasaal zanggeluid wel het nodige muziektalent. Maar ik moet toegeven: wat het Amerikaanse Tremulus hier neerzet op zijn tweede cd (debuut had de naam 'Unbound agression') is zeker niet mis. Naast invloeden van Pantera horen we ook een goede scheut Metallica en shot moderne metal terug.

Dit te lange album bevat twaalf nummers en een intro die tezamen toch wel een uur klokken. Voor muziek die de bal speelt op agressie en groove, is dat natuurlijk een lange zit. Na een zevental beukende nummers begint het toch vrij saai te worden en krijgen we geen variatie meer. Ok�; de nummers blijven goed in elkaar zitten en we krijgen zat solo's, maar toch kan het album niet echt blijven boeien. Dat komt mijns inziens vooral door de ��ntonige zanger, de refreinen die teveel op elkaar trekken en het feit dat de nummers allemaal mid-tempo zijn.

Conclusie: op zich een vrij aardig album dat jammer genoeg zichzelf nekt naar het einde toe. Met de productie, sfeer en teksten zijn niets mis, maar de muziek (nogal tijd het belangrijkste) kan jammer genoeg niet blijven boeien. Er staan ook niet echt grote klappers op het album en het herhaling is te veel troef. De band heeft genoeg potentieel maar moet zich nu alleen nog maar gaan bezighouden met iets boeiendere nummers te schrijven.

Tracklist:
1. Intro
2. Coming for you
3. What I've become
4. Inside
5. Empty
6. Nonexistent
7. Frail
8. Left alone
9. Sacrifice
10. Unhinged
11. Insane
12. Unspoken
13. Mindless