Call Of The Wild, het achtste studioalbum van het Duitse Powerwolf, zal ongetwijfeld weer gemengde reacties oproepen. De muziek die geschreven is volgens een vast stramien met daarin flarden van rock, power- en heavy metal en tekstuele (en visuele) invloeden ontleend aan monsterverhalen, occulte volkssagen en een geseksualiseerde, hedonistische katholieke kerk, smaakt goed bij de een, maar leidt tot sterk negatieve reacties bij de ander. Wie door alle opsmuk en bekoorlijke horrorelementen heen kijkt, kan echter niet anders concluderen dan dat de aanstekelijke melodien van het vijftal blijven interesseren en elk album weer weten te grijpen. Hoewel originaliteit ver te zoeken is en zelfplagiaat geregeld om de hoek komt kijken, is ook deze nieuwe schijf weer een aangename luisterervaring. Het is als kipsat bestellen bij je favoriete eetcaf: je weet wat je kunt verwachten en het is altijd overheerlijk.
De rappe openingstrack Faster Than The Flame is er dan ook een uit het boekje: een epische introductie, ogenschijnlijk willekeurige, Latijnse woorden en een pakkend refrein. Elke song heeft momenten waarop de band live het tempo omlaag of omhoog kan gooien, een break in kan bouwen en het publiek kan opzwepen tot het meebrullen van 'oehs en aahs' of de tekst van het refrein. De eerste vier songs zijn als thuiskomen in een warm nest met als hoogvliegers de single Dancing With The Dead en het marcherende Varcolac. Dancing With The Dead klinkt bijna als popmuziek la Powerwolf en lijkt daarmee de kant op te gaan van Ghost, hoewel de Duitsers dichter bij hun metalwortels blijven. Bij de grappige teksten, die gebracht worden als een hoogmis, is het lastig om een glimlach te onderdrukken. Datzelfde geldt voor het dubbelzinnige, hymne-achtige Undress To Confess.
Na die reeks sterke songs gaat het tempo omlaag voor Alive Or Undead en flauw doedelzak- en piratenmetalgeneuzel tijdens Blood For Blood (Faoladh). Een obligaat, Duitstalig nummer is ook van de partij in de vorm van Glaubenskraft en is volledig inwisselbaar met de Duitstalige tracks van voorgaande platen. Nee, doe mij dan maar meer van de energieke songs die volgen. De aansprekende titeltrack bijvoorbeeld of Sermon Of Swords en Reverent Of Rats met epische koorpartijen en fijn gitaarspel.
De vele koorpartijen op dit album klinken bijzonder goed. Ze geven veel songs een extra dimensie en een warmer, dieper geluid. Het eerder genoemde Undress To Confess is daar een mooi voorbeeld van, dat naast mooie koorzang schittert met fijne, diverse gitaarsolo's die vrijer klinken dan ooit tevoren. De aangename productie is in handen van Joost van den Broek.
Call Of The Wild kan niet omschreven worden als verrassend of baanbrekend, maar laat een band horen die de nadruk legt op waar hij goed in is. De riedels van de ene plaat zullen de een beter liggen dan de ander. Grote verschillen in muzikale richting blijven echter achterwege. Wanneer dat tracks als Undress To Confess, Dancing With The Dead en Varcolac oplevert, ben ik daar niet rouwig om.
Tracklist:
1. Faster Than The Flame
2. Beast Of Gvaudan
3. Dancing With The Dead
4. Varcolac
5. Alive Or Undead
6. Blood For Blood (Faoladh)
7. Glaubenskraft
8. Call Of The Wild
9. Sermon Of Swords
10. Undress To Confess
11. Reverent Of Rats
