Sommige lezers zullen de naam van de Schot Tom Perrett al zijn tegengekomen in eerdere recensies. Hij is immers in zijn eentje verantwoordelijk voor de albums die hij onder de naam Ruadh heeft uitgebracht. Het meest opmerkelijke van die twee langspelers is dat ze als twee druppels water lijken op het werk dat Perrett�s landgenoot Andy Marshall uitbrengt. De zeer epische, meeslepende black metal met subtiele folkinvloeden die Marshall onder de naam Saor uitbrengt, lijkt een enorme inspiratiebron voor Perrett. Jammer genoeg blijkt zijn debuut Sovereign vooral een zeer matige versie van Saor te zijn, die op alle fronten tekortschiet. Opvolger The Rock Of The Clyde is gelukkig al wat beter, maar kan eveneens niet tippen aan het materiaal dat Marshall uitbrengt.

Aonarach is een nieuw project van Perrett. Een beetje cynisch zou je kunnen stellen dat Aonarach Perrett�s tweederangs versie is van Marshall�s rauwere blackmetalproject Fuath (waarvan onlangs het tweede album verscheen). Toch is dat iets te kort door de bocht, met name omdat Aonarach kwalitatief behoorlijk goed in elkaar zit. Het is niet voor niets dat Northern Silence Productions er brood in ziet. Dat label staat normaal gesproken immers niet bekend om het uitbrengen van middelmaat. Perrett werkt op dit debuutalbum samen met frontman Alex Vogel, een relatief onbekende Spanjaard die ook in de symfonische blackmetalband Bastard Of Loran de microfoon hanteert. Dat is een slimme keuze, want zijn strot is beduidend krachtiger dan die van Perrett.

De vier lange, uitgesponnen tracks op I grijpen vooral terug op de minimalistische basis van de black metal. Vooral in het venijnige en gure Ghosts liggen referenties aan het oude werk van Darkthrone, Gorgoroth en met name Taake voor de hand, maar dan wel met een mespunt meer sfeer (denk aan Wodensthrone en Winterfylleth). Tegen het eind van de tien minuten durende track zorgt de fijne, stuwende ritmesectie voor een headbangwaardig slot. Met het eveneens behoorlijk uitgesponnen Solitude horen we een andere kant van de band. Deze hypnotiserende track begint met een heerlijk, slepend ritme en subtiele, ondersteunende synths. Het zeer fijne, melodieuze gitaarwerk geeft het nummer een dromerige, bijna Drudkh-achtige sfeer mee (die nog eens versterkt wordt door het folky, melancholische intermezzo).

Ondanks de prima composities is het debuutalbum van Aonarach zeker niet foutloos. Het grootste nadeel is de wat blikkerige, weinig naturelle productie. De messcherpe gitaarsound mag dan nog wel passen bij de esthetiek van de klassiekers, maar de blikkerige, kunstmatig klinkende drums doen dat zeker niet. De matige sound doet wel wat afbreuk aan de sfeer van het album. Ook zal Aonarach zeker niet de originaliteitsprijs winnen. De oldschoolfan die daar niet om maalt, zal op I genoeg van zijn gading vinden om een aanschaf te rechtvaardigen.

Tracklist:
1. The River
2. Ghosts
3. The Ritual
4. Solitude