Fear Factory verhaalt al meer dan drie decennia over futuristische dystopie�n waar de mens in strijd is geraakt met machine. De bandgeschiedenis leest echter weg als een slechte soapserie, waar geruzie en moddergooien de boventoon blijven voeren. Afgelopen zomer was frontman Burton C. Bell de strapatsen van gitarist Dino Cazares definitief zat en verliet hij de band na 31 jaar.

Een prima moment dus om een nieuw album uit te brengen. M�t de vocals van Bell, aangezien Aggression Continuum grotendeels voor vier jaar op de plank heeft gelegen. Het album zou eerst in 2017 en vervolgens in 2019 uitkomen, maar door het aanhoudende gedoe zag de opvolger van Genexus (2015) nooit het levenslicht. Tot nu dan.

Waar intern drama bij Fear Factory schering en inslag is, is een ijzersterke, sfeervolle opener van een studioalbum dat gelukkig ook. Met Recode krijgt de luisteraar traditiegetrouw een tamelijk onprettig toekomstbeeld voorgeschoteld, waarna de typerende staccatoriffs van Dino Cazares hun intrede doen. Het is het oude vertrouwde geluid van de band, dat weliswaar voor de gelegenheid is opgedirkt met (waarschijnlijk digitale) strijkers, maar wat vooral onmiskenaar de Fear Factory-sound is. Niet in de laatste plaats vanwege het uit duizenden herkenbare gebrul en de pakkende zanglijnen van Burton C. Bell.

Dat zijn vertrek een gemis zal zijn voor de band bewijzen ook de tracks die volgen, met als absolute hoogtepunt de titeltrack, waarin Bell een waanzinnige partij woede uitspuwt. Hierna begint het album kwalitatief enigszins te fluctueren met het mindere Purity en Fuel Injected Suicide Machine, maar herstelt het zich vervolgens weer met Collapse en Monolith. Afsluiter End Of Line start sterk, maar kakt halverwege toch wat in, wat misschien wel symbolisch is voor de gehele plaat.

Onder de streep is het aantal �cht memorabele tracks weliswaar gering, maar het mindere materiaal is desalniettemin solide genoeg om Aggression Continuum als een volwaardige toevoeging aan de discografie van Fear Factory te beschouwen. Niet in de laatste plaats dat - ondanks het continue ge�ikel - het wel gewoon een plaat is geworden die af is. En niet elke band in crisis kan zoiets voor elkaar boksen.

Het vertrek van Bell zal echter wel een aderlating zijn voor Fear Factory. Zijn stemgeluid is net zo typerend voor de sound als de riffs van Cazares of de dominante, alom aanwezige double-bass-drums. Maar als Aggression Continuum daadwerkelijk zijn zwanezang zal zijn als frontman bij Fear Factory, dan is het een meer dan prima afsluiter.

Tracklist:
1. Recode
2. Disruptor
3. Aggression Continuum
4. Purity
5. Fuel Injected Suicide Machine
6. Collapse
7. Manufactured Hope
8. Cognitive Dissonance
9. Monolith
10. End Of Line