De heren spelen naar eigen zeggen 'modern metal', maar eigenlijk is het geheel vrij traditioneel anno 2004. Zweedse thrash/death wordt gecombineerd met melodieuze US Power metal, stel je voor: Nevermore meets At the gates meets Iced Earth meets Unleashed meets Mercyful Fate. Het gehele album klinkt erg melodieus door de open en cleane (hoge) zanglijnen en de gitaarlijnen houden het tempo en de pit erin. De heren hebben ook gekozen voor vrij eenvoudige en standaard nummers die na één luisterbeurt al blijven hangen.
Na een cliché intro ('What doesn't kill me, makes me stronger') barst 'Longing for sorrow los dat begint als een Callenish Circle-nummer maar daarna verandert in een vlot powermetal-hitje. De navolgende nummers hebben allemaal een eigen kwaliteiten en hun eigen leuke melodietjes. Eigenlijk staan er maar zes echte nummers op dit schijfje want afsluiter 'Feather' is een 8 minuten durend akoestisch nummer dat niet echt serieus is bedoeld en in zatte bui is opgenomen. Kortom, er staat eigenlijk maar een half uurtje muziek op dit cd'tje en dat is voor een leuke cross-over plaat gewoon te weinig. Het titelnummer vind ik ook een beetje storend omdat er wel veel te duidelijk gestolen is bij Nevermore.
Kortom; er is zeker nog werk aan de winkel. De band klinkt wel erg fris en de nummers blijven allemaal wel hangen en er is genoeg afwisseling, de productie is in orde maar het album is me wat te kort en bevat nog te duidelijk gestolen elementen. Het eindresultaat is dus vrij positief maar als Silent Scythe echt potten wil breken met zijn cross-over metal, dan moet er nog het een en ander veranderen. De zanger die dit album heeft ingezongen heeft trouwens al plaats geruimd voor Frederik Eriksson (hebben nu echt bijna alle Zweden dezelfde naam?)
Tracklist:
1. Intro
2. Longing for sorrow
3. Old world disorder
4. My own family
5. Backstabber
6. Suffer in silence
7. To each his own
8. Feather
.jpeg){kind=small}
