False Memories is een darkmetalband uit Itali, die in 2015 is opgericht door gitarist Francesco Savino. Na een ep in 2016 en de eerste full-length in 2018 (Chimerical) verliet zangeres Valentina Pucci de groep en kwam Rossella Moscatello achter de microfoon te staan. Het debuutalbum werd opnieuw uitgebracht met door de nieuwe frontvrouw ingezongen bonusnummers. Savino en Moscatello vormen inmiddels het vaste songwritersduo en hebben de opvolger via Frontiers Music wereldkundig gemaakt.
Op Chimerical laat False Memories een intieme, erg prettig in het gehoor liggende mix horen van doom en donkere poprock met lichte invloeden van prog en elektronische muziek. The Last Night Of Fall is steviger en bevat meer metal-elementen. De gitaarpartijen zijn nog steeds atmosferisch, maar iets ruiger en zwaarder. Daarnaast is de ritmesectie krachtiger. Toch is er nog altijd het dromerige karakter van het debuut. De Italianen weten die uitersten prima te combineren en af te wisselen.
De variatie tussen hard en zacht levert een diverser en progressiever album op dan zijn voorganger. De luisteraar ervaart daardoor enerzijds meer uitdaging met het nieuwe album en wordt anderzijds, net als op het debuut, al snel meegesleept door onder meer het getokkel en de melancholische leadgitaarpartijen.
Dit keer schuift het geluid wat meer op richting Lacuna Coil, maar dan wel de oudere versie daarvan. Dat hoor je onder meer terug in Rain Of Souls. De progressieve elementen vind je vooral terug in Black Shades en de tegendraadse ritmiek in het couplet van Voices. Een andere band die in gedachten opkomt, is Evanescence, bijvoorbeeld aan het begin van Unfaithful Dreams.
Wat de Zuid-Europeanen knap doen, is de aandacht vasthouden zonder catchy nummers te maken. Dat bereikt het kwintet door heel organisch te klinken en een donkere, romantische sfeer neer te zetten waarbinnen het prettig toeven is. De vijf muzikanten bieden je een heel prettige flow en voorkomen dat je in slaap sukkelt. Dat doen ze door af en toe met uitdagende passages te komen, zoals in Hysteria. Vervolgens is het weer prettig meedeinen op de driekwartsmaat in The Illusionist.
Toch is het niet alles goud wat er blinkt. Ondanks de prettige samenkomst van elementen, de druilerige sfeer, de fraaie gitaarleads en de afwisseling in ritmiek valt de groep op de minder overtuigende tweede helft van de plaat veel terug op dezelfde elementen, akkoordenreeksen en melodielijnen. Dit maakt enkele songs inwisselbaar. Bovendien gaat het lage tempo tegenwerken. Daarnaast articuleert Moscatello niet altijd even goed, waardoor de teksten soms niet goed te volgen zijn. Op de rustigste momenten klinkt ze het meest overtuigend.
The Last Night Of Fall past niet alleen goed bij de herfst, maar is ook met deze druilerige Pinksterdagen een toepasselijke plaat. Helaas weet het album niet over de hele lengte te overtuigen, maar False Memories klinkt hierop wel als eenheid en biedt een romantische, neerslachtige sfeer vol schoonheid. Wat meer tempowisselingen en variatie in songstructuren en melodielijnen kunnen absoluut geen kwaad. Er is dus nog werk aan de winkel voor de Italianen, maar tegelijkertijd mogen ze trots zijn op het solide The Last Night Of Fall.
Tracklist:
1. Black Shades
2. Rain Of Souls
3. Voices
4. Hysteria
5. The Illusionist
6. Erased
7. White Crows
8. Unfaithful Dream
9. Sea Of Nothingness
10. Deep Breath
11. Don't Forget
