Met Fortitude levert Gojira waarschijnlijk het meest geanticipeerde metal-album van het jaar af. De carrirevan de Fransen zit de afgelopen jaren zo in de lift, dat een headlinerspositieop de grote festivalsin de nabije toekomst nog maar een kwestie van formaliteiten lijkt. Waar alle platen van Gojira strakheid en progressiviteit laten horen, leek Magma (2016) ht schot in de roos. De plaat wist zowel de meer mainstream-luisteraar als de doorgewinterde fan te raken. Fortitude borduurt voort op de richting die met Magma werd ingeslagen en combineert atmosferische klanken met het welbekende gebeuk.
Met deze ingeslagen weg stapt Gojira wel wat af van zijn vroegere geluid. Vooral de extremiteit en rauwe agressie uit het verleden hebben meer plaatsgemaakt voor een gedegen opbouw en rustmomenten. Dat zegt niet dat de mannen niet hard uit de hoek komen. Integendeel zelfs. Opener Born For One Thing maakt dat meteen duidelijk. Hiermee schiet de plaat fel en agressief uit de startblokken en de Fransozen laten meteen hun signature sound los op de luisteraar: de stomende groove en de typerende, scheurende gitaarriffs gecombineerd met het gebrul van Joe Duplantier en het imponerende, technische drumspelvan zijn broer Mario. Ook Amazonia, New Found, Sphinx, Into The Storm en afsluiter Grind voldoen prima aan deze kwalificaties.
Daartegenover staan de nummers waarin Gojira zich meer verkennend opstelt. Hold On voelt hierbij misschien wel het minst typisch als Gojira aan. De song bouwt rustig op en ontpopt zich vervolgens tot een arena-achtige meezinger. Hetzelfde geldt voor het mystieke The Chant. Dit nummer wordt ingeleid door Fortitude en is met zijn inheemse invloeden een ietwat vreemde eend in de bijt, maar het werkt prima. Daarentegen is het rustieke The Trails wat te traag en minder interessant.
Wat opvalt is dat veel nummers gebouwd zijn om live maximale publieksparticipatie te generen. Hold On en The Chant zullen het vooral goed doen met hun meezingbare karakter, maar ook het verrassende einde van New Found zal garantstaan voor een moshende massa. Wellicht dat daar ook het grootste knelpunt van de plaat in zit. Deze handreiking naar het grote publiek zorgt voor een iets meer rechttoe-rechtaan aanpak en staat de progressiviteit en onvoorspelbaarheid te veel in de weg.
Desondanks leveren de heren kwaliteit. Ze blijven imponeren met hun manier van spelen, zeker het drumwerk van Mario Duplantier. Daarnaast is het album qua productie ook een genot om aan te horen. Niet alleen productioneel is het goed voor mekaar. Hetzelfde kan gezegd worden over de mix en mastering. De schuifjes zijn voortreffelijk op hun plek gezet en alle elementen komen optimaal de speakers uit.
Met Fortitude maakt Gojira de logische opvolger van Magma en versterkt de band zijn positie op de markt. Het klinkt allemaal wat toegankelijker, maar voor de liefhebber van het zwaardere werk valt er ook meer dan genoeg te genieten. Toch zal Fortitude vooral goed vallen bij de liefhebbers van Gojira die later ingestapt zijn. Het extreme karakter van de begindagen is weggepoetst en heeft meer plaatsgemaakt voor melodie. De populariteit van de band zal er echter niet onder leiden en het is nu al een zekerheid dat Fortitude een hoge plaats zal innemen in de jaarlijsten.
Tracklist:1. Born For One Thing
2. Amazonia
3. Another World
4. Hold On
5. New Found
6. Fortitude
7. The Chant
8. Sphinx
9. Into The Storm
10. The Trails
11. Grind
