The Future Bites kent een lange aanloop. De plaat was vr de coronacrisis eigenlijk al in kannen en kruiken. De multi-instrumentalist had er bovendien een ambitieuze tournee bij bedacht. Het liep anders en het album werd zelfs even uitgesteld, zodat de fans toch het complete plaatje voorgeschoteld konden krijgen. Maar het coronavirus bleef langer hangen dan gevreesd, waardoor Wilson The Future Bites eind januari toch uitbracht. Zonder tournee helaas. Als we de liedjes live willen horen en zien, moeten we hoogst waarschijnlijk eerst op een volgend album wachten.
Tot die tijd moeten we het met dit eigenaardige werkstuk doen. Eigenaardig, omdat er, heel eerlijk, geen noot rock of metal op staat. Stevige riffs zoek je eveneens met een vergrootglas. Enkel King Ghost en 12 Things I Forgot zou je met een beetje fantasie nog als zweverige rock kunnen omschrijven, maar eigenlijk zijn ook deze nummers gewoon heel erg poppy. Elektronica, synthesizers en computers domineren. De gitaar vult aan. Een spaarzame solo, zoals het vieze riedeltje in Eminent Sleaze is zuiver minimalisme. Het giert maar net.
Maar heeft de plaat dan niets met ons geliefde genre te maken? Nee, oprecht niet. Wilson verkent ditmaal muzikale wegen die mijlenver verwijderd zijn van de bijna-metal en sfeervolle progressieve rock op Hand.Cannot.Erase. Zelfs de poprockende aanpak op To The Bone klinkt heftig naast deze verzameling liedjes.
Maakt dat The Future Bites dan slecht of minder interessant voor de liefhebbers? Wat mij betreft niet. The Future Bites klinkt onmiskenbaar als Steven Wilson. Al komt het gros van de instrumentatie uit een doosje, Wilson weet er toch weer een ontzettend eigen draai aan te geven die voldoende aanknopingspunten biedt. Het is gewoon even wennen. Wie doorzet, ontdekt opnieuw een heerlijk luisteravontuur. Met bovenal prachtige, uiterst functioneel aangeklede composities. Zoals het al genoemde, prachtige King Ghost, de oorwurm Man Of The People en de duistere afsluiter Count Of Unease.
Een van de prijsnummers is in mijn oren het lange Personal Shopper. Een track gezegend met n van Wilsons beste teksten. Een tekst waar zelfspot en ironie vanaf druipen. Het nummer kent overigens een gastrol voor Elton John, die zich in het verleden regelmatig zeer positief over Wilsons albums uitliet. De gevierde popartiest raakt zijn vertrouwde piano niet aan en zingt eigenlijk niet eens. Hij lepelt enkel een lijst met volstrekt overbodige producten en vindingen op. Briljant bedacht en stiekem gewoon erg gaaf uitgevoerd.
Daarbij helpt het dat Steven Wilson opnieuw grotendeels zelf aan de sonische touwtjes trok. Hij kreeg weliswaar hulp van David Kosten, maar elke noot is vastgelegd zoals alleen de chef de mission dat kan. Kraakhelder, meer dan ruimtelijk en met een rust die meermaals de adem beneemt. Wilson bewijst opnieuw dat muziek, en in dit geval popmuziek, wel vaart bij een geweldige productie. Een productie die godzijdank opnieuw ijzingwekkend dynamisch klinkt. Hoort iets zacht, dan druipt het ook subtiel je speakers uit. Moet iets knallen, dan brullen de woofers.
De producerende zanger en instrumentalist gaat overigens nog een stapje verder in zijn drang naar audiofiele perfectie. Wie de bluray-versie van het simplistisch verpakte album aanschaft, mag zich verheugen op een geweldige 5.1 surroundmix van alle songs. Door zijn werk met onder meer Marillion, Tears For Fears en Yes heeft Wilson deze manier van mixen inmiddels meer dan goed in de vingers. Verwacht geen idiote fratsen, waarbij drums ineens uit je achterspeakers komen, maar een gebalanceerd geluidsbeeld dat je helemaal opzuigt. Wie nog een stapje verder wil gaan en bijvoorbeeld ook geluiden van boven wil horen, kan trouwens nog kiezen voor de Dolby Atmos-mix.
Toegegeven. Steven Wilson maakt het zijn fans niet gemakkelijk. Je moet wel een beetje een muzikale masochist zijn om deze artiest in al zijn zielenroerselen en vernieuwingsdrang te volgen. Maar uiteindelijk gaat het om de kwaliteit van de liedjes. En de songs zijn gewoon uitstekend. De liedjes maken bovendien nieuwsgierig naar de toekomst van Wilson. Dit heeft hij namelijk nu gedaan. En Steven Wilson doet nooit iets twee keer.
Tracklist:
1. Unself
2. Self
3. King Ghost
4. 12 Things I Forgot
5. Eminent Sleaze
6. Man Of The People
7. Personal Shopper
8. Follower
9. Count Of Unease
