Soms heeft een band vers bloed nodig. Een voorbeeld daarvan is Cannibal Corpse, want hoewel de legendarische deathmetalformatie de laatste jaren degelijke albums uitbrengt, missen deze op enkele tracks na toch de echte overtuigingskracht die de klassiekers hebben. Gitarist Erik Rutan komt dus als geroepen. Hij vervangt de langdienende Pat(rick Q.) OBrien, die na zijn arrestatie in 2018 andere prioriteiten heeft. Rutan neemt niet alleen de gitaarpartijen voor zijn rekening, maar ook de mix en productie, zoals hij al vaker deed bij Cannibal.
Het songwritingproces is overigens hetzelfde gebleven. Drie mannen schrijven de composities. Naast bassist Alex Webster en gitarist Rob Barrett (beiden vier stuks) is dat nu dus Rutan. De Hate Eternal- en ex-Morbid Angel-gitarist heeft drie nummers geschreven, te weten Ritual Annihilation, Overtorture en Condemnation Contagion. In eerstgenoemde hoor je duidelijk de Morbid Angel-invloeden terug. In laatstgenoemde hoor je juist iets van Hate Eternal, maar die invloed is minder duidelijk. In het gave Surround, Kill, Devour en Necrogenic Resurrection is Slayer een voorname inspiratiebron. Ze zijn dan ook door Webster geschreven, die een Slayer-fan is. Rutan heeft echter het merendeel van de gitaarpartijen van de door Webster geschreven nummers ingespeeld.
Op deze vijftiende full-length komt thrash veel vaker terug, afgewisseld of gecombineerd met groovy stukken en uiteraard death metal. De gitaartoon is helderder dan voorheen. Dat resulteert in een opener geluid, waarbij alles makkelijk te volgen is (ook frontman Corpsegrinder lijkt beter te articuleren). Ondanks dat Cannibal Corpse nog steeds heavy is en er raakvlakken zijn met diverse andere platen (Kill, Evisceration Plague, Torture en Red Before Black), zijn de nieuwe tracks catchier en melodieuzer dan ooit.
Het lijkt of iedereen net wat gemotiveerder is dan op de vorige twee platen. De nummers klinken mede door de scherpere gitaarsound energieker. Niet alleen door het snelle riffwerk en de melodieuze solos van Rutan (luister eens naar Follow The Blood), maar ook Paul Mazurkiewicz laat meer dan ooit het beste van zichzelf horen. Hij daagt zichzelf flink uit in vooral de snelle passages en daarnaast zijn er veel tempowisselingen en fills. Die in Inhumane Harvest en Condemnation Contagion pakken heel goed uit. Beide tracks behoren tot de hoogtepunten van de plaat. In Necrogenic Resurrection halen ze de kracht juist wat eruit. In Slowly Sawn gaan de Amerikanen zelfs op de progressieve tour met verschillende maatsoorten. Er zijn nog wel meer experimenten. Zo zou je niet zeggen dat het afsluitende Cerements Of The Flayed met zijn duivelse grooves en chugging riffs een Webster-track is.
Violence Unimagined is het sterkste Cannibal Corpse-album in jaren. De legendarische groep, die al driendertig jaar actief is, klinkt gemotiveerder en dynamischer dan op de vorige twee platen. De Amerikanen wisselen snelle (Murderous Rampage, Necrogenic Resurrection, Ritual Annihilation en het compacte, razendsnelle Overtorture) en trage composities (Condemnation Contagion, Slowly Sawn en Surround, Kill, Devour) af met tracks waar meer afwisseling in zit (Inhumane Harvest als beste voorbeeld). De heren durven bovendien hier en daar wat te experimenteren (let op het proggy Slowly Sawn en de bassolos in Follow The Blood). De sterkste tracks vind je op de eerste helft van de plaat, maar ook daarna hebben de ervaren muzikanten voldoende te bieden. Derhalve een uitstekende zet om Erik Rutan in te lijven.
Tracklist:
1. Murderous Rampage
2. Necrogenic Resurrection
3. Inhumane Harvest
4. Condemnation Contagion
5. Surround, Kill, Devour
6. Ritual Annihilation
7. Follow The Blood
8. Bound And Burned
9. Slowly Sawn
10. Overtorture
11. Cerements Of The Flayed
