Het is vaak een goed teken wanneer de muziek van een band omschreven kan worden met een waslijst aan genretermen. Over het algemeen betekent dit dat de muziek zich niet in hokjes laat duwen en dus niet als dertien in een dozijn klinkt. Dit geldt ook voor de Amerikaanse band Portrayal Of Guilt. Termen als blackened post-hardcore, screamo-infused black metal en noisy powerviolence kunnen allemaal gebruikt worden om de sound te omschrijven. De conclusie is dat het drietal uit Texas moeilijk te defini�ren muziek maakt metnextremiteit als voornaamste gemeenschappelijke deler . Dat de thema�s die worden behandeld niet per se vrolijk of positief zijn, is aan de albumtitel al af te lezen.

Het meest opvallende aan de muziek is de haast overdadige hoeveelheid wisselingen. Bijna nergens wordt voor langer dan een minuut hetzelfde tempo of genre aangehouden. Dit maakt de muziek erg onrustig, maar dat is vast de bedoeling van de band. De invloed van black metal is het duidelijkst te horen, voornamelijk in de gitaarpartijen van Matt King. Daarnaast klinkt er ook regelmatig een (post-)hardcore-geluid door in zijn spel, net als invloeden van powerviolence, death metal en zelfs blackgaze. Ook zijn er veel invloeden uit noise te horen. Deze komen terug in de vorm van erg dissonante, haast ruisachtige geluiden en schelle tonen, gemaakt door gastmuzikant Mack Chami (Terror Cell Unit en God Is War).

De diepe, smerige baslijnen van Alex Stanfield zijn continu goed hoorbaar. Ze dienen als basis van de muziek en laten deze continu vol klinken. Hij speelt voornamelijk ondersteunend, maar wanneer zijn spel op de voorgrond treedt, zoals in Garden Of Despair, tilt het de muziek op een hoger niveau. Bij deze afwisselende partijen hoort natuurlijk ook gevarieerd drumwerk. Gelukkig zorgt drummer James Beveridge daarvoor. Wisselend tussen blastbeats, breakdowns waarin voornamelijk de bekkens te horen zijn, hardcore-partijen die tegen d-beat aanschuren en rustig ritmisch getik weet hij altijd precies wat de muziek nodig heeft en speelt hij daarop in.

De vocalen van King passen erg goed in het straatje van afwisseling thuis. Over het algemeen is er geschreeuw te horen dat tussen typisch blackmetalgekrijs en screamo ligt. Dit wordt gecombineerd met veel andere stijlen die we gewend zijn van de extremere kanten van het metalspectrum, zoals deathmetalgegrunt en diep deathcore-gegrom. Het meest opvallend zijn de passages waarin alle bandleden meescheeuwen, zoals aan het einde van Garden Of Despair. Deze momenten klinken erg intens en aanstekelijk, waardoor je helemaal de muziek in wordt gezogen. Naast nog meer afwisseling, zoals gefluister en snel gesnauw dat in de buurt van rap komt, is vooral de zuivere zang in My Immolation opvallend. De zanglijnen staan in groot contrast met de extremere vocalen van de rest van het album, maar misstaan door de duidelijke invloed van emo niet binnen de rest van de depressieve vocale voordracht.

De enige aanmerking is dat de teksten soms wat beter hadden gekund, maar verder klopt alles aan We Are Always Alone. De tempowisselingen worden allemaal op het juiste moment en op de juiste manier uitgevoerd. De productie is helder, waardoor alle instrumentatie duidelijk te horen is. De muziek klinkt echter nergens overgeproduceerd en de smerige, neerslachtige sfeer die de muzikanten neer willen zetten, blijft overeind. Het album duurt nog geen half uur, maar toch weet de band er heel veel verschillende dingen in te stoppen. We Are Always Alone is een aanrader voor iedereen die houdt van een stevige bak herrie met inhoud.

Tracklist:
1. The Second Coming
2. Anesthetized
3. A Tempting Pain
4. It�s Already Over
5. Masochistic Oath
6. They Want Us All To Suffer
7. Garden Of Despair
8. My Immolation
9. We Are Always Alone