De mijmerende, introverte, grotendeels instrumentale black metal die Hermr sinds jaar en dag tentoonspreidt, is niet bijster origineel, maar wel meestal gedegen qua uitvoering. Eerder besprak ik al een van de vele compilaties het in 2018 verschenen As One With These Woods & A Moment Of Solitude waarbij ik constateerde dat het materiaal ondanks de nogal simplistische opbouw wel degelijk een bepaalde charme bezit. De meanderende, introspectieve sfeer, het rustieke gitaargetokkel en de eenvoudige, maar doeltreffende melodien (denk aan een project als Lustre) zorgen ervoor dat de muziek van Hermr prettig in het gehoor ligt.
Op The Sea Of Dragons gooit Rafn het over een ietwat andere boeg. Gebleven zijn de rustige, uitgesponnen melodien en de Burzumiaanse, monotone ritmes. De nummers zijn wel beduidend korter. Negen titelloze tracks krijgt de luisteraar voorgeschoteld, in lengte varirend van vier tot zeven minuten. De meeste tracks zijn opgebouwd rondom een enkele melodielijn met lichte variaties. De sound is zowel ruizig als dromerig, waardoor de monotone klanken een fijn, licht hypnotiserend effect teweegbrengen. De op de achtergrond begraven screams van Rafn contrasteren prettig met de toch zeer harmonieuze en bijna vredige gitaarklanken.
Door de kortere lengte slaagt Rafn erin om de muziek van Hermr wat boeiender te houden dan op de vele eps, waarop meestal slechts n lange track van vijftien tot dertig minuten te vinden is. Tegelijkertijd behoudt de muziek zijn dromerige en sfeervolle karakter. Door de sfeer doet het materiaal ook wel wat denken aan het Oostenrijkse Summoning, maar dan voorzien van een rauwer randje. Het enige waar ik minder over te spreken ben, zijn de sporadisch opduikende gastvocalen van ene Rosanna L., wiens karakterloze gemurmel eigenlijk vooral storend werkt. Gelukkig horen we haar slechts zelden.
Verder ligt alles op The Sea Of Dragons in de lijn der verwachtingen. Het is zeker mogelijk om vraagtekens te plaatsen bij de productiviteit van Rafn, zeker omdat de releases die hij met Hermr uitbrengt grotendeels hetzelfde stramien volgen. Dat maakt de platen, ondanks hun accentverschillen, redelijk inwisselbaar. Tegelijkertijd doet het album wat het beoogt te doen: een serene, dromerige sfeer creren waarin je je als luisteraar prettig kunt onderdompelen. Is het nodig om de collectie van dit project te completeren? Absoluut niet. Maakt dat The Sea Of Dragons tot een vervelend album. Ook geenszins.
Ik heb zon vermoeden dat dit individu geen enkel probleem heeft met de voortdurende lockdown. Op het moment van schrijven heeft Leo immers alweer twee nieuwe releases losgelaten op de wereld. Begin 2021 verschenen al de eps War Spirit en Heart Of Solitude. Met The Sea Of Dragons kan ik echter wel weer even vooruit. Over een paar jaar pik ik wel weer een plaatje mee uit het uitdijende oeuvre van de beste man. Dan kijken we nogmaals hoe de vlag erbij hangt.
Tracklist:
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII
8. VIII
9. IX
