Opener The Doctrine zet meteen de toon. Gitaristen Will Wagstaff en Zach Monahan laten hun gitaren gillen terwijl ze er vingervlugge solos en stompende riffs uitpersen. Bassist Ethan Gensurowsky plamuurt de muziek dicht met zijn vunzige baslijnen, terwijl Alex Bishop de snelheid bepaald met zijn nekbrekend snelle drumwerk. Knox Colby brult het allemaal bij elkaar met een opzwepende stem die doet denken aan die van Riley Gale (Power Trip) en John Tardy (Obituary). Groove en agressie staan voorop in het smerige mengsel dat het vijftal creert. Door de productie is het spel van alle bandleden duidelijk te horen. Er wordt een muur van geluid op de luisteraar losgelaten zonder dat een van de elementen verdrinkt in de volle sound.
Het album raast verder met UXO, een klassiek thrashmetalnummer met beukende riffs en een kort samen geschreeuwd refrein. In Beneath Me zijn duidelijk hardcore-invloeden terug te horen.a Deze korte crossoverbeuker laat je na tweeneenhalve minuut snakken naar adem. Als je rust zoekt ben je bij Enforced aan het verkeerde adres. Ook in Malignance rossen de heren erop los. Het nummer blijkt ondanks de agressie een oorwurm te zijn en voor je het weet blijft het refrein in je hoofd hangen. De enige korte adempauze is tijdens de (relatief) rustig opbouwende intro van het lange titelnummer. Gelukkig is de rust van korte duur want wanneer dit nummer eenmaal losbarst, remt het niet meer af. Colby brult erop los terwijl de rest van de band als een stoomwals doordendert om uiteindelijk te eindigen met vervormde gitaarpartijen.
Gedurende het hele album zijn momenten van overduidelijke Slayerverering te horen, maar nergens komt dit zo duidelijk naar voren als in Curtain Fire. De riffs zouden zo van Seasons In The Abyss af kunnen komen en de gitaren gillen alsof men op Reign In Blood had willen spelen. Door de vunzige ritmesectie en het deathmetalgebrul van Colby is het Enforcedgeluid nog steeds goed terug te horen, waardoor het nummer niet klinkt als een goedkope imitatie. De intro van het daaropvolgende Hemorrhage lijkt een ode aan een andere invloedrijke band, namelijk Motrhead. Met baslijnen waar Lemmy trots op zou zijn, ontpopt het nummer zich tot een van de snelste en agressiefste op het album. Ook Blood Ribbon en Tresspasser rammen er lekker op los, waarbij vooral de laatste het live waarschijnlijk erg goed zal doen door de groove en snelle solos.
Enforced is niet bang te laten horen door wie ze zijn genspireerd. Gelukkig wordt dit nooit ergerlijk en blijven de heren hun eigen sound handhaven. De Amerikanen spelen uitermate strak en weten continu smerig te blijven klinken. De songwriting is van hoog niveau waardoor elk nummer zijn eigen karakter heeft. De energie spat van de muziek af en ook het speelplezier is duidelijk terug te horen. Het album zal vast, zeker met het gemis aan concerten, zorgen voor een hoop woonkamermoshpits. Enforced weet het mengsel van thrash metal, death metal en crossover overtuigend neer te zetten, waardoor het fans uit al die genres aan zal spreken. Hopelijk blijft de band zo productief, want dit smaakt naar meer.
Tracklist:
1. The Doctrine
2. UXO
3. Beneath Me
4. Malignance
5. Kill Grid
6. Curtain Fire
7. Hemorrhage
8. Blood Ribbon
9. Trespasser
