Als er The Last in een titel van een album staat, is de vrees dat het weleens de laatste plaat zou kunnen zijn. In het geval van Imperia ligt dat niet in de lijn van verwachting, zo liet n van de bandleden recentelijk nog weten. Gelukkig maar, want ondanks dat Imperia zich nooit heeft op weten te werken tot de internationale top, is er een groep fans die het internationale collectief rond zangeres Helena Michaelsen een warm hart toedraagt.
The Last Horizon is wat toegankelijker dan voorganger Flames Of Eternity (2019). De nummers zijn wat compacter en makkelijker te verteren. Voorbeelden daarvan zijn Dream Away, Starlight, I Send You My Love en One Day. Dat wil niet zeggen dat er geen interessante dingen gebeuren. Neem het opgewekte Starlight, waarin op een geslaagde manier folkelementen zijn verwerkt en waarin de (percussie)bijdragen van de nieuwe drummer, Merijn Mol, de single verrijken. Die folkelementen komen in meer tracks terug. Zo vrolijk als het bij Leaves Eyes is, wordt het hier echter niet. Het komt eerder in de buurt van Nightwish, zo blijkt uit Flower And The Sea, dat Amorphis-achtig aanvangt, en Only A Dream, dat gothic elementen en een gitaarsolo van ex-lid John Stam bevat.
Michaelsen zingt dan ook over heel andere dingen dan boten en zwaarden. Het gaat niet over vikingen (op het minder geslaagde To Valhalla I Ride na), maar over diverse sociale levensvragen. Je kunt van alles van haar geschiedenis en haar posts op social media vinden, maar zingen gaat haar toch goed af. Zowel haar reguliere zang als haar operavocalen zijn dik in orde en ook het venijnige, rauwe effect op de zang in Blindfolded is een goede zet. De extreme vocalen in dezelfde track en To Valhalla I Ride zijn evenwel veel minder geslaagd.
De release bestaat uit maar liefst veertien tracks, verdeeld over twee discs en drienzeventig minuten. Dat is wat aan de lange kant. Hoewel er zeker de eerste cd voldoende afwisseling is met jarentachtigpop en -rock, gothic, folk, symfonische metal en twee ballads is veertien toch vooral veertien in een dozijn. De release start overtuigend met memorabele songs, maar verliest met name op disc 2 zijn overtuigingskracht. Dat kunnen zelfs de fraaie strijkerspartijen (van violist Henrik Perell) en orintaalse elementen in Dance niet voorkomen.
Terugkomend op de ballads: het filmische My Other Half had op een solo-album van Helena kunnen staan, Let Down staat zelfs op het meest recente Angel-album. While I Am Still Here is een stevige ballad die tot de hoogtepunten gerekend mag worden. Op cd 2 is het epische I Still Remember de uitschieter. I Send You My Love is een mix van een ambient ballad met snellere passages, waarin je een panfluit en elektronische beats voorgeschoteld krijgt. Verfrissend.
Verder is het vooral degelijke symfonische metal wat de klok slaat. Prettig om te beluisteren, herkenbaar vanwege de refreinen (Dream Away, Blindfolded), maar niet vernieuwend of dusdanig opvallend dat je van een topalbum kunt spreken. De sterkere eerste cd toont de diversiteit van Imperia, terwijl de tweede schijf wat meer pop-elementen bevat en voortkabbelt, op enkele geslaagde experimenten na. The Last Horizon laat alle muzikale kanten van Imperia horen. Ze zijn verpakt in nummers, waarvan ongeveer de helft tot het beste behoort wat we van de symfonische metalformatie hebben gehoord, en de (iets minder dan de) andere helft die helaas veel minder indruk maakt. En schijf met de beste tracks had dan ook een beter idee geweest. Desalniettemin een degelijk album met een sterke start en een wat minder einde van Imperia, waarvan we ongetwijfeld nog meer krijgen te horen.
Tracklist:
1. Dream Away
2. Starlight
3. To Valhalla I Ride
4. Flower And The Sea
5. Blindfolded
6. While I Am Still Here
7. Only A Dream
8. Where Are You Now
9. I Still Remember
10. Dancing
11. My Other Half
12. One Day
13. I Send You My Love
14. Let Down (Piano Version)
