Vier jaar later, aan het eind van 2020, verschijnt de tweede telg. Colleluori is vertrokken naar Sinner en vervangen door een andere jonge en relatief onbekende zangeres: Claudia Duronio (Serenade). Gelukkig is Lione nog steeds van de partij. Helaas blijkt dat ook direct de enige troef te zijn, want Renaissance is in alle andere opzichten een zeer middelmatig album. Opener Into The Darkness doet de wenkbrauwen al een beetje fronsen. Normaal gesproken begint vrijwel iedere band zijn plaat met een knaller, om op die manier zijn visitekaartje af te geven. Eternal Idol begint echter met een niet bepaald spannend nummer, met nogal uitgekauwde riffs en een trage opbouw. Het lekker in het gehoor liggende refrein maakt nog iets goed.
Nieuwe zangeres Claudia Duronio zingt niet slecht, maar beschikt ook zeker niet over een uniek of echt opvallend stemgeluid. Haar operavocalen hebben we al honderden malen eerder gehoord en ook haar rockstem is niet bepaald bijzonder. Veel wordt gecamoufleerd door de krachtige zang van Lione, maar in nummers waarin zij het voortouw neemt (The Edge), wordt duidelijk dat zij te weinig bagage heeft om het album te dragen. Ze wordt ook niet bepaald geholpen met het weinig dankbare instrumentale materiaal overigens. De meeste tracks op Renaissance zijn van een zeldzame gezapigheid. Zo bestaat Dark Eclipse uit niet veel meer dan een weinig verheffende keyboardlijn en een zeer basaal drumritme. Ruimte voor stoere riffs of een energieke solo is nauwelijks ingebouwd. De ballad Away From Heaven komt pas tegen het eind een beetje los dankzij de uitbundige zang van Lione. Hij kan echter niet verhullen dat de track muzikaal en tekstueel gezien weinig om het lijf heeft: het is een opeenstapeling van clichs.
Met Black Star, Without Fear en Flying Over You vinden we gelukkig een handvol degelijke, solide tracks. Het zijn geen grootse nummers, maar de combinatie van plechtige refreinen, goede samenzang en breed uitgesmeerde keyboardpartijen pakt desondanks aardig uit. Het epische titelnummer bevat ook nog wat aardige elementen en klinkt iets energieker, maar duurt met tien minuten wel te lang om over de gehele lengte te boeien. Het zijn echter spaarzame momenten, want het album kabbelt eigenlijk grotendeels behoorlijk inspiratieloos voort. Er staat geen enkele track op waar ik in positieve zin door verrast word. Alles wordt in hetzelfde opgewarmde mid-tempo gebracht, zonder enige sprankeling of energie. Dan kan Lione nog zon prettige stem hebben het is niet voldoende om het album te redden. Renaissance is hooguit goed als slaapmutsje.
Tracklist:
1. Into The Darkness
2. Black Star
3. Dark Eclipse
4. Without Fear
5. Away From Heaven
6. Not The Same
7. The Edge
8. Flying Over You
9. Lord Without Soul
10. Renaissance