Dat 2020 een verschrikkelijk jaar is geworden voor muziekfans moge duidelijk zijn, maar dat het me een avond van Orden Ogan, Grave Digger en Rage door de neus heeft geboord, frustreert me nog een stuk meer. Ja, ook Orden Ogan had grote plannen voor de fans, maar door Covid-19 zijn die allemaal in het water gevallen en missen wij een powermetaldrie-eenheid om U tegen te zeggen. Vervloekt. De geplande tour voor 2022 met Windrose en Brothers Of Metal is dan toch beduidend minder spectaculair.
Maar goed, Orden Ogan heeft een nieuw album en daarmee ook een nieuw thema: de droge woestijn van Gunmen wordt omgeruild voor kille sciencefiction met themas als kunstmatige intelligentie (Heart Of The Android, Dawn Of The AI), het omgooien van regimes (Inferno) en het einde der tijden (It Is Over). Andere thematiek, maar muzikaal gezien is het nog steeds de aanstekelijke mix van Blind Guardian, Running Wild en Nightwish die de band zo groot heeft gemaakt. En in tegenstelling tot het voorgaande album waarop ik de bombast bij vlagen net iets te ver vind gaan, is de verhouding tussen melodie en metal op Final Days meer in balans. Nog steeds zijn er momenten waarop de grootse koorzang de boventoon voert, maar met Dawn Of The AI en Hollow zijn er genoeg stevig, beukende momenten die de Duitse speedmetalroots weer goed naar boven laten komen.
Er is tevens nog een tweetal gastmuzikanten te vinden die het materiaal nog wat extra schwung geeft. Het heerlijk aanstekelijke en aan Running Wild herinnerende Interstellar (dat nu al wedijvert met The Things We Believe In van To The End als meest catchy Orden Ogan-track) bevat een fantastische gastsolo van Gus G. (Firewind). In de powerballad Alone In The Dark is het Yiva Eriksson (Brothers Of Metal) die Seeb Levermann vocaal ondersteunt. Hoe clich het ook mag zijn om een zangeres in een ballad te laten opdraven, het eindresultaat mag er helemaal zijn.
Is er nog kritiek te geven? Ja, maar dan komt het terecht op weinig overtuigende punten als "het artwork is lelijk", "vijftig minuten is te kort" of "een lange, epische afsluiter was nog beter geweest". Final Days heeft niet de volledige overtuigingskracht van To The End of Ravenhead, maar is alsnog een heerlijke toevoeging aan het al fantastische repertoire van de band. De liefhebbers van deze sympathieke Duitse band zullen dan ook niet verrast zijn, maar met zulke kwaliteit is dat ook niet nodig.
Tracklist:
1. Heart Of The Android
2. Dawn Of The AI
3. Inferno
4. Let The Fire Rain
5. Interstellar
6. Alone In The Dark
7. Black Hole
8. Absolution For Our Final Days
9. Hollow
10. It Is Over
