De heren van Moonspell laten de laatste jaren interessante dingen horen. De Portugezen verrassen iedere keer weer. Extinct (2015) is bijvoorbeeld een heel toegankelijke plaat met catchy nummers en de geslaagde inzet van een Turks orkest. 1755 is juist complex en moeilijker te bevatten (mede door de Portugese teksten), bombastisch en progressief. Waarmee komen de Zuid-Europeanen dit keer op de proppen?
Wederom een verrassend album. De progressieve benadering van de voorganger is gebleven, maar kent een heel andere invulling. De nieuwe songs zijn veel ingetogener en atmosferischer. Pink Floyd (het prachtige All Or Nothing) lijkt dit keer de grootste inspiratiebron, maar er is meer. Prachtig hoe in Common Prayers verschillende stijlen samenkomen (synthpop uit de jaren tachtig, progrock en Muse-achtige riffs) en hoe openingstrack The Greater Good is opgebouwd van melodieus naar extreem.
Oud en nieuw komen samen op dit album. Zo doet het toetsenspel in het titelnummer oude tijden herleven, maar hoor je ook progrock-achtige orgelpartijen die je nog niet eerder hebt gehoord bij de Portugezen. Buitengewoon interessant. En hoewel je vooral de herkenbare vocalen van Fernando Ribeiro hoort terugkomen, beperkt hij zich niet tot zijn extreme en reguliere, melodieuze zang. Hij varieert ook geslaagd met een intieme voordracht, zoals blijkt uit het titelnummer.
De kraakheldere mix doet recht aan de bijdragen van alle muzikanten. Zo komen in Entitlement niet alleen het experimentele toetsenspel en de details in het drumwerk van aanwinst Hugo Ribeiro goed naar voren, maar ook de achtergrondvocalen en het atmosferische gitaarspel, dat prima samengaat met het ambient synthesizerspel. Juist daardoor heeft deze track zo veel sfeer. En dat geldt voor meer composities. Luister bijvoorbeeld eens naar de ingetogen gitaarleads in het instrumentale Solitarian of de verschillende bijdragen van toetsenist.
Het is knap hoe Moonspell er keer op keer in slaagt om zichzelf opnieuw uit te vinden. Hermitage is een zeer sfeervol en indrukwekkend album. Hoewel Ribeiro zijn extreme vocalen in meerdere tracks inzet, is het songmateriaal toch vooral ingetogen en anders dan anders. Geen muur van geluid of veel bombast, maar fragiel en zeer muzikaal. Liefhebbers van Fields Of The Nephilim, Tiamat en het helaas opgeheven Anathema kunnen hier wel wat mee. Beslist een aanrader.
Tracklist:
1. The Greater Good
2. Common Prayers
3. All Or Nothing
4. Hermitage
5. Entitlement
6. Solitarian
7. The Hermit Saints
8. Apophthegmata
9. Without Rule
10. City Quitter (Outro)
11. Darkness In Paradise (Candlemass-cover)*
12. The Great Leap Forward*
* = bonustracks