Het twee jaar geleden verschenen The Atlantic (2019) haalt dat niveau net niet, maar blijkt toch ook een bijzonder intrigerende groeiplaat. Begin 2021 verschijnt Escape Of The Phoenix, de twaalfde full-length van de band. Gezegend met een werkelijk prachtige hoes, wordt al snel duidelijk dat Evergrey nog steeds op de top van zijn kunnen presteert. De eerste twee vrijgegeven nummers (Forever Outsider en Eternal Nocturnal) beloven veel goeds. Het zijn typische Evergrey-nummers, die als een warm bad voelen. Ze bevatten fraai, melodieus gitaarwerk met een flinke dosis techniek, ondersteund door een solide ritmesectie, avontuurlijke keyboardpartijen en gevoelige, uitgesponnen solos. Englund beschikt nog steeds over een prachtig stemgeluid, waarmee de muziek naar een hoger niveau wordt getild.
Niet alleen de twee singles zijn herkenbaar en solide. Eigenlijk gelden die adjectieven voor het gehele album. Zo worden ook Where August Mourn, A Dandelion Cipher en In The Absence Of Sun gekenmerkt door hun mooie schakeringen van progressieve riffs naar warmbloedig toetsenwerk en door hun ijzersterke refreinen. Stories is wat avontuurlijker; het is een semi-ballad met veel oog voor detail (zoals het rijke gitaarwerk en de prominente rol voor de basgitaar), terwijl we in The Beholder een verrassende gastbijdrage horen van niemand minder dan Dream Theater-frontman James LaBrie.
Wat valt er verder nog over het album te zeggen? Wie oppervlakkig luistert, zal wellicht stellen dat de nummers onderling relatief weinig afwisseling kennen. De muziek is stemmig en beschaafd, waarmee de Zweden af en toe wel erg binnen de bekende lijntjes kleuren. De uitvoering is echter wederom vlekkeloos. En wie beter luistert, hoort wel degelijk nieuwe elementen in de muziek. Het nadrukkelijker aanwezige basgeluid van Johan Niemann zorgt voor een stoere ondertoon in de muziek, terwijl toetsenist Rikard Zander zich nadrukkelijk profileert met afwisselende geluiden en bijna funky effecten. De productie is bovendien onberispelijk.
Ik moet eerlijk bekennen dat Escape Of The Phoenix bij mij minder een gevoelige snaar raakt dan bijvoorbeeld bepaalde nummers op Recreation Day (2003), The Inner Circle (2004) en The Storm Within (2016). Dat komt vooral omdat er eigenlijk geen enkele pure ballad op dit album staat. Het is geen publiek geheim dat Evergrey vooral schittert in dergelijke zwijmelnummers. De band beschikt over de onmiskenbare gave om juist met minimale middelen uit te blinken. Gevoelig pianowerk, een enkele, subtiele gitaarpartij ter ondersteuning en vooral een hoofdrol voor de van emotie doordrenkte stem van Englund: het zijn ingredinten waarmee de band de luisteraar keer op keer weet in te pakken.
Het ontbreken van zon tranentrekker is eigenlijk het enige echte minpunt van Escape Of The Phoenix. Daar staat echter tegenover dat deze plaat grootser, epischer, technischer en majestueuzer klinkt dan de band in lange tijd heeft geklonken. Met deze twaalfde langspeler komt Evergrey energiek en overtuigend voor de dag. Het is een plaat die een zeer breed publiek zal aanspreken.
Tracklist:
1. Forever Outsider
2. Where August Mourn
3. Stories
4. A Dandelion Cipher
5. The Beholder
6. In The Absence Of Sun
7. Eternal Nocturnal
8. Escape Of The Phoenix
9. You From You
10. Leaden Saints
11. Run
