Het is niet al te verbazingwekkend dat de lockdown een grote inspiratiebron vormt. Veel delen van het album zijn opgenomen in kleine ruimtes om de sfeer zo beter te kunnen vangen, andere passages op het dak van een flatgebouw om naar eigen zeggen de vreemde menselijke wereld van bovenaf te kunnen beschouwen. Daarnaast hebben enkel de bandleden aan alles rond het album gewerkt, van productie tot de visuele aspecten.
Of je deze werkwijze interessant of ietwat over de top vindt, maakt weinig meer uit als je het resultaat hoort. De naargeestige sfeer die wordt opgeworpen werkt beklemmend. Het is het muzikale equivalent van een koude rilling over je rug. Hiervoor is veelal teruggevallen op synthesizers. Er zijn veel repetitieve achtergrondgeluiden te horen die bijdragen aan de claustrofobische soundscapes. De langzame, rustige ritmes van drummer Jonas Sanders werken bezwerend. Gitarist Olivier Lomer is samen met toetsenist David Alexander Parquier verantwoordelijk voor de synthesizerpartijen. Daarnaast heeft hij veelal cleane partijen ingespeeld die ondanks de rust naargeestig en kil klinken.
Zanger en bassist Jrmie Bzier is verantwoordelijk voor twee van de belangrijkste elementen van het album. Zijn baslijnen vormen vaak de ruggengraat van de muziek. Hij weet er veel interessants mee te doen. Neem bijvoorbeeld Vide, Incomplet, waar zijn baspartij haast vrolijk klinkt. Maar vrees niet, dit gevoel wordt keihard onderuit gehaald door de synthesizer en zijn eigen vocalen. Hij heeft zijn gegrom en gebrul uit het verleden ingeruild voor gemompel en gefluister. Deze missen hun impact echter niet. Integendeel zelfs, onder meer door de effecten komt de voordracht extra intens en kil over.
Na drie kwartier laat Emptiness je leeg achter. De Belgen hebben zichzelf de taak gegeven om ongemakkelijke angst te laten manifesteren in de vorm van muziek en dit hebben ze met vlag en wimpel volbracht. Vide is geen album dat je lekker op de achtergrond opzet. De muziek verdient het, met voorkeur met een koptelefoon, beluisterd te worden in een donkere, krappe ruimte. Dat Emptiness geen distorted riffs, blastbeats of grunts meer laat horen, is helemaal geen probleem. Wanneer je zo goed weet over te schakelen naar een andere vorm van expressie, zonder ook maar iets van je intensiteit te verliezen, is dat enkel toe te juichen. Het album is te beluisteren als soundtrack van het afgelopen jaar, waarin themas als isolatie en vervreemding om de voorgrond strijden.
Tracklist:
1. Un Corps Labandon
2. Vide, Incomplet
3. Le Mal Est Chez Lui
4. Le Svre
5. Ce Beau Visage Qui Brle
6. Dtruis-moi Lamour
7. Plus Jamais
8. Lerreur
9. On Nen Finit Pas
10. Lailleurs
