De vraag of nieuw werk ook moet verrassen of origineel moet zijn, levert een eindeloze discussie op. Het is bovendien een vraag die opduikt tijdens het beluisteren van het zeventiende studioalbum van Therion, de liefdesbaby van Christofer Johnsson. Ooit stond Therion voor death metal, maar al vanaf Theli (1996) heeft Johnsson zich toegelegd op het verweven van opera en metal. Dat heeft in de jaren negentig behoorlijk wat iconische muziek en albums opgeleverd, maar de laatste paar platen konden amper bekoren. Het grootste dieptepunt is het ambitieuze Beloved Antichrist, dat ruim drie uur duurt en Johnsson grootste metalopera had moeten zijn. Het resultaat is echter langdradig gejammer en tracks die nog niet als b-kant kunnen dienen bij het beste wat Therion ons de afgelopen decennia heeft voorgeschoteld.
Voor Leviathan tapt Johnnson dan ook uit een ander vat. In plaats van pogingen tot vernieuwing zoekt hij het bij muziek die het altijd goed heeft gedaan bij de liefhebbers. Het resultaat is verbluffend goed. Verwacht dan ook geen experimenten, urenlang gepriegel of eindeloos voortkabbelende songs. De elf nieuwe nummers klinken direct vertrouwd en alle bekende Therion-elementen zijn aanwezig: de aanlokkelijke koorzang, vocale uitspattingen van de solisten, de songs met Oost-Aziatische tintjes, een divers instrumentarium en zang in verschillende talen. Leviathan is lichter van klankkleur dan bijvoorbeeld Theli, maar kent ook zijn ruigere momenten. De productie en het algehele geluid zijn bovendien indrukwekkend.
Het album opent met een lekkere rocksong la Therion die na een vlotte rockintroductie van de beide solisten (tenor Thomas Vikstrm, sopraan Lori Lewis) al snel bekend in de oren klinkt zodra de koorpartijen losbarsten. Het is een uitstekende binnenkomer die tegelijkertijd het toegankelijke karakter van het album, maar ook de knappe instrumentatie en melodielijnen benadrukt. Ai Dahāka en Great Marquis Of Hell passen in hetzelfde straatje. Tijdens het energieke, folk-achtige Tuonela krijgen de vaste vocalisten hulp van Marco Hietala (ex-Nightwish).
Uitblinkers zijn er in de vorm van Die Wellen Der Zeit, dat ondanks het hoge Clannadmetalgehalte erg ontroert en de ritualistische songs Eye Of Algol en Nocturnal Light. De eerstgenoemde speelt mooi met de verschillen in klank tussen de sopraan en de diepere mannenstemmen die haar oproepen beantwoorden. De typisch springerige gitaarsolo is de kers op de taart, al laat het einde te wensen over.
Dat geldt ook voor de uitglijder El Primer Sol, dat met welhaast karikaturale, overdreven uitschieters van Vikstrm een wat aparte uitstraling heeft. De repetitieve koorpartijen zijn aanstekelijk en ook doen de partijen van Lewis het goed, maar het blijft een ietwat vreemd nummer dat niet geheel past bij de rest. De hopeloze krijs waarmee er plots een einde komt aan de track is daar het ultieme voorbeeld van. Het is een kleine smet op een anderszins bijzonder appetijtelijke plaat.
Met Leviathan speelt Johnsson met zijn Therion op veilig, maar hij doet dat wel op een zeer kundige en kunstige wijze. Goede nummers, prima ingespeeld en een uitstekend geluid. Na de hopeloze experimenten van de afgelopen jaren is dit een succesvolle comeback.
Tracklist:
1. The Leaf On The Oak Of Far
2. Tuonela
3. Leviathan
4. Die Wellen Der Zeit
5. Ai Dahāka
6. Eye Of Algol
7. Nocturnal Light
8. Great Marquis Of Hell
9. Psalm Of Retribution
10. El Primer Sol
11. Ten Courts Of Diyu
