Last Call For All Passengers is al de vijfde plaat die deze Fransman uitbrengt. Naar eigen zeggen wijkt deze plaat af van zijn voorgangers een oordeel waar ik voor het gemak in meega, aangezien het eerdere werk mij tot op heden onbekend is. Opvallend aan deze plaat is de combinatie van vette breakbeats, die eigenlijk wel in iedere track opduiken, en de voor dit genre zo typerende darksynthlijnen. Het is een combinatie die ontzettend goed werkt. Bij vlagen klinkt Last Call For All Passengers dan ook als een obscure mengeling van de hierboven genoemde groepen en een duisterdere variant van The Prodigy en Chemical Brothers.
Hoewel de nummers op het eerste gehoor redelijk in elkaars verlengde liggen, valt na meerdere luisterbeurten op hoe gedetailleerd ze in elkaar zitten. In iedere track horen we allerhande stoere effecten en verstopte melodien opduiken. Dat maakt Last Call For All Passengers een intrigerend album, dat onder de vette breakbeats, zware distortion en dreigende, zwaar aangezette synthlijnen verrassend verfijnd en divers is. Zo bevat Ruins een erg mooie, lichte ambient-ondertoon, terwijl de componist in March logge deathmetalriffs door elkaar husselt met luidruchtig stampende industrial en subtiele keyboardeffecten. Abattoir is het meest divers: de korte, verstilde keyboardpassage is uiterst knap gentegreerd in de moddervette beats.
Dan Terminus geeft met dit album een visitekaartje af dat niet te negeren valt voor de liefhebbers van de retrowave- en darksynthbeweging die momenteel momentum vergaart. De plaat vliegt voorbij en in ruim veertig minuten zal zelfs de grootste kniesoor schoorvoetend moeten toegeven dat de neiging om in beweging te komen toch wel erg groot wordt. Laten we hopen dat 2021 daar weer aanleiding toe geeft!
Tracklist:
1. Oubliette
2. Requiem
3. Inhert
4. Disfigured
5. Multitude
6. Ruins
7. March
8. Abattoir
9. Feral
10. Excalibur
