Het moyenne van de Amerikaanse progressieve rockband Glass Hammer is met recht indrukwekkend te noemen. Sinds 1993 heeft deze band iedere paar jaar wel een album uitgebracht. Met het eerder dit jaar verschenen Dreaming City zijn de mannen toe aan hun achttiende (!) full-length. Dat is niet veel bands gegeven. Toch is de groep relatief onbekend. Ook op deze site hebben we geen aandacht besteed aan de muziek van deze heren. Terwijl bands als Dream Theater, Symphony X, Pain Of Salvation, The Flower Kings en Transatlantic ook regelmatig op deze site worden besproken, is de muziek van Glass Hammer nog geen enkele keer de revue gepasseerd. Als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me dat ik redelijk positief was over Shadowlands (2004), maar daarna heeft Glass Hammer nog tien albums uitgebracht.

Het wordt dus tijd dat deze band eens in het zonnetje wordt gezet. Dreaming City is namelijk een behoorlijk fijn album geworden. Natuurlijk: de liefhebbers van authentieke progressieve rock zullen weinig nieuws horen op deze langspeler, maar zowel de uitvoering als de composities zijn zeer verdienstelijk. Met oudgedienden Steve Babb (keyboards, bas, vocalen) en Fred Schendel (keyboards, gitaar, achtergrondvocalen) als creatieve breinen heeft Glass Hammer een conceptalbum in elkaar gezet dat handelt rondom een wanhopige man die een reeks beproevingen moet overwinnen om zijn geliefde te redden. Het tweetal heeft vervolgens een reeks gastmuzikanten en zangers bij elkaar gebracht om dit conceptuele geheel te vertolken.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Dreaming City een nogal cineastische uitstraling heeft, die nog eens wordt versterkt door de naadloos in elkaar overlopende tracks en de vari�teit aan zangers die hun opwachting maken. De sound is zeer divers en wisselt van typische seventiesprog (Yes, Kaipa, Rush) - met veel ruimte voor het hammondorgel � tot ambient, folk (The Key) en ronkende progressieve rock � la het oude Spock�s Beard. In muzikaal opzicht is Dreaming City dan ook een intrigerend album. De kwaliteit van de meeste zangers blijft echter achter. Als ik het vergelijk met het indrukwekkende ensemble dat Arjen Lucassen (Ayreon) en Tobias Sammett (Avantasia) bij elkaar weten te brengen op hun albums, steken de vocalen op Dreaming City er behoorlijk bleekjes tegen af.

De eerste helft van Dreaming City is met afstand de beste. Vooral met het titelnummer geeft Glass Hammer zijn visitekaartje af. Het is een prettig meanderend epos vol intelligente, tegendraadse riffs en �spacy� ondersteunend toetsenwerk, dat wel wat doet denken aan het betere werk van The Tangent. Cold Star is een fraaie semi-ballad met Kaipa-achtige fluitjes en tierelantijntjes, akoestisch gitaarwerk en cleane zanglijnen die aan Neal Morse en het oude werk van Spock�s Beard herinneren. Terminus en At The Threshold Of Dreams zijn spannende experimenten met veel nadruk op modernere synthlijnen. Laatstgenoemde track ademt zelfs een bijzonder fijne Pink Floyd-vibe (denk The Dark Side Of The Moon) door zijn spannende combinatie van samples en intrigerende ambient.

Vanaf This Lonely World zakt het niveau echter ietwat. Deze melancholische track komt ietwat belegen over. Ook October Ballad is een nogal saaie ballad geworden, met een weinig verheffende vocale bijdrage van Susie Bogdanowicz. Het afsluitende epos Watchman On The Walls laat aardige idee�n horen, maar vormt geen afgerond geheel. Vergelijk het bijvoorbeeld met de vaak briljante manier waarop een componist als Neal Morse muzikale thema�s laat terugkomen in zijn finales en het verschil in compositorisch vernuft wordt zichtbaar. Toch valt er zeker genoeg te ontdekken op Dreaming City. Het is een ambitieus en divers album geworden dat ondanks de mankementen een luisterbeurt waard is.

Tracklist:
1. The Dreaming City
2. Cold Star
3. Terminus
4. The Lurker Beneath
5. Pagarna
6. At The Threshold Of Dreams
7. This Lonely World
8. October Ballad
9. The Tower
10. A Desperate Man
11. The Key
12. Watchman On The Walls