Seven ligt dan ook volledig in het verlengde van de vorige albums. De technisch begaafde muziek wordt verpakt in goed in het gehoor liggende, maar zeker niet overdreven simplistische of platte composities. Daarmee onderscheidt Mors Principium Est zich van modernere bands als The Unguided, Amaranthe en natuurlijk In Flames. Wie vergelijkingsmateriaal zoekt, komt eerder uit bij het oude werk van Children Of Bodom en Kalmah, maar ook moderner klinkende bands als Scar Symmetry en Allegaeon. Wat deze groepen met elkaar gemeen hebben is het razendsnelle, zeer melodieuze gitaarwerk. Voor de liefhebbers van vingervlug soleerwerk en frivole loopjes is Seven dan ook een waar walhalla.
Tien nummers (elf, wanneer we de gewaagde en niet helemaal overtuigende Muse-cover Uprising meetellen) trekt Gillion alles uit kast en wordt de luisteraar bestookt met een bombardement aan gelikte, flitsend gespeelde melodielijnen die bijna op Dragonforce-tempo voorbijkomen. De strot van Viljanen geeft het geheel een prettig rafelrandje mee. Zijn raspende stemgeluid zorgt ervoor dat de muziek ook al puilt die uit zijn voegen van de melodieuze leads nergens te braaf wordt. Mors Principium Est kiest af en toe ook voor een licht symfonische ondertoon. Zo begint In Frozen Fields met sfeervolle keyboardlijnen die aan Children Of Bodoms Downfall herinneren. Dergelijke orkestrale elementen worden vooral ter ondersteuning ingezet.
Seven is vooral een fijnproeverij voor de gitaaraficionado's onder ons. Door de krachtige, moderne, maar zeker niet dichtgebouwde sound komt de muziek bovendien met overtuiging uit de boxen knallen. Het nummer waarin de kwaliteiten van Mors Principium Est het meest in de spotlights worden gezet, is het werkelijk verrukkelijke Lost In A Starless Aeon, dat gerust als een van de beste melodieuze deathmetalnummers van de afgelopen tien jaar betiteld mag worden. De openingsriff is onweerstaanbaar, maar ook de manier waarop de groep moeiteloos schakelt naar tegendraads Allegaeon-achtig hakwerk is van grote klasse. En dan heb ik het epische, stoere refrein nog niet eens genoemd! De overige tracks doen er weinig voor onder. Daardoor is de speelduur van een klein uur voorbij voordat je er erg in hebt.
De kniesoor zal betogen dat Seven niets nieuws laat horen. En inderdaad, de muziek bevat geen elementen die we nog niet eerder zijn tegengekomen in het melodieuze deathmetalgenre. Maar wanneer de uitvoering z strak is, de nummers z spetteren en de riffs z finger lickin' good zijn, om er maar een slogan van een dubieuze Amerikaanse kippenboer voor te gebruiken, dan is het gebrek aan originaliteit geen enkel probleem. Wat mij betreft mag Mors Principium Est nog wel een tijd op deze weg doorgaan.
Tracklist:
1. A Day For Redemption
2. Lost In A Starless Aeon
3. In Frozen Fields
4. March To War
5. Rebirth
6. Reverence
7. Master Of The Dead
8. The Everlong Night
9. At The Shores Of Silver Sand
10. My Home, My Grave
11. Uprising (Muse-cover)
