Met Dawn Of The Damned bevestigt Necrophobic zijn klasse. Sterker nog: de plaat mag gerust tot het beste materiaal uit het toch al niet bepaald misselijke oeuvre van de heren gerekend worden. Het album is eigenlijk alles wat je van Necrophobic wil horen. Voorganger Mark Of The Necrogram liet al een frisse wind horen dankzij de inbreng van zanger Anders Strokirk en gitaristen Sebastian Ramstedt en Johan Bergebck: oudgedienden van het eerste uur die terugkeerden in de line-up. Op Dawn Of The Damned wordt die nieuwe energie verpakt in songs die met nog meer zelfvertrouwen en elan worden gebracht.
Na een sfeervol, orkestraal intro schiet Darkness Be My Guide uit de startblokken als een niet te versmaden feestmaal van blastbeats en kille, ijzersterke riffs vol duistere melodien. Het episch klinkende Mirror Black straalt een grootse en macabere sfeer uit die zo van Hrimthursum had kunnen komen. Die sfeer wordt nog eens versterkt door de met overtuiging uitgespuwde Latijnse spreuken, die extra giftig klinken als ze door de onderkoelde en als altijd bezeten klinkende strot van Strokirk komen. Dawn Of The Damned zorgt echter vooral voor een enorme energieboost door het ronduit fantastische gitaarwerk van Ramstedt en Bergebck. Ze strooien met fenomenale leads en draaien hun hand niet om voor een sporadische, vingervlugge heavymetalsolo.
Niet alleen speltechnisch, maar ook conceptueel grijpt Necrophobic met dit album terug op het verleden. De teksten zijn gebaseerd op notities van lucide dromen die Ramstedt meemaakte toen hij in de jaren negentig actief bezig was met zwarte rituelen en meditaties. De plaat is dan ook onderverdeeld in drie hoofdstukken: afdaling, metamorfose en wedergeboorte. De donkere themas worden perfect gevangen in het kunstwerk van Kristian 'Necrolord' Whlin, dat het album siert. De hoes schreeuwt erom om op vinylformaat bekeken te worden.
Met een speelduur van iets meer dan drie kwartier heeft Dawn Of The Damned de perfecte lengte. Er staat geen enkele zwakke broeder op en de plaat kakt dan ook geen seconde in. Hoogtepunten zijn er te over, maar wat mij betreft mogen twee tracks niet onvermeld blijven. Dat is ten eerste het immens stoere midtempo-nummer Tartarian Winds, dat met zijn machtige riffs en pompende ritme live voor een zee aan synchroon golvende hoofden zal zorgen. Ten tweede is dat As The Fire Burns, dat mijns inziens een perfecte opsomming is van alle elementen die Necrophobic zo geweldig maken. Door het uitgesponnen soleerwerk klinkt de track zelfs bij vlagen als een blackmetalversie van Iron Maiden! Als afsluiter krijgen we met het thrashende Devil's Spawn Attack nog een korte, vuige kraker om de oren, opgeleukt door niemand minder dan Marcel 'Schmier' Schirmer (Destruction).
Als fans van extreme metal dit jaar n album in de kast moeten hebben staan, is het wel Dawn Of The Damned. De plaat schreeuwt metal met een hoofdletter M uit iedere porie en puilt werkelijk uit zijn voegen qua heerlijk sinistere en altijd melodieuze riffs. Necrophobic mag dan old school zijn, aan de relevantie van de band hoeft niemand te twijfelen. Jaarlijstmateriaal!
Tracklist:
1. Aphelion
2. Darkness Be My Guide
3. Mirror Black
4. Tartarian Winds
5. The Infernal Depths Of Eternity
6. Dawn Of The Damned
7. The Shadows
8. As the Fire Burns
9. The Return Of A Long Lost Soul
10. Devil's Spawn Attack
