Nieuw materiaal van Iced Earth zit er door de coronacrises voorlopig niet in. Bandleider Jon Schaffer heeft dat meerdere malen in interviews en via social media benadrukt. De reisrestricties maken het voor de gitarist en componist niet mogelijk om zijn muzikanten te treffen en samen muziek te maken. Voorlopig zullen we het moeten doen met uitgaven van zijn diverse projecten en een jubileumeditie van het debuutalbum Iced Earth.
Het is dertig jaar geleden dat de plaat verscheen. Iced Earth, dat bekendstaat om zijn vele personeelswijzigingen, bestond destijds uit Gene Adam (zang), Dave Abell (bas), Mike McGill (drums) en Randy Shawver en Jon Schaffer als gitaristen. Na het uitkomen van dit debuut namen Mike McGill en Gene Adam afscheid van de groep. De zang van Adam heeft altijd voor verdeeldheid gezorgd onder fans. Zijn sfeervolle krijsen, angstaanjagende, gesproken teksten en ietwat rasperige strot kunnen niet iedereen bekoren. Wat mij betreft volkomen onterecht, want de vocalen passen bijzonder goed bij de door horror- en spookverhalen genspireerde heavy metal. Dat Adam destijds wellicht toch een goede match was, bewijst de recente ep Purgatory (2018), waarop Schaffer en Adam demo's uit de jaren tachtig nieuw leven inblazen. Wellicht dat de geremasterde en geremixte jubileumuitgave Adam nieuwe waardering onder kritische fans oplevert.
De originele twee inch-tapes van het einde van de jaren tachtig dienen als basis voor de nieuwe mix en master door producent Zeuss, waarmee Schaffer ook samenwerkte voor Incorruptible (2017). Je kunt je vraagtekens zetten bij de noodzaak van een nieuwe mix en master, want in 2001 is het materiaal ook al op verdienstelijke wijze onder handen genomen door Jim Morris. Wanneer je deze versie in de kast hebt staan, is een nieuwe aanschaf eigenlijk niet nodig. De wijzigingen van de huidige versie lijken wel ingrijpender te zijn dan die van Morris. Zo zijn de bas- en zanglijnen veel duidelijker te horen en klinken de drums dynamischer. Misschien dat er af en toe te veel aandacht is voor de bekkens, maar over het algemeen is het een modern en fris geluid, dat recht doet aan de sfeer van het origineel. Vlak nadat de gesproken tekst tijdens Funeral is ingezet, zit er een vreemde, korte bliep in het geluid, maar anderszins valt er weinig aan te merken op deze klassieker in een nieuw jasje.
Opvallend is ook het stevigere gitaarwerk tijdens het begin van het weergaloze Colors. Wat een fantastische opening heeft die song toch en wat een heerlijk scherpe riffs. Hoewel de nummers soms primitief aanvoelen, als een band die zijn draai nog moet vinden, staat er toch een aantal klassiekers op deze schijf. Uiteraard het zojuist genoemde Colors, de titelsong, maar ook het stevige Written On The Walls. Af en toe kabbelt een nummer net iets te lang voort of duurt een instrumentale partij net iets te lang. Het zijn bescheiden schoonheidsfoutjes op een album dat bol staat van de energie en sfeer. Met deze (hopelijk laatste) nieuwe versie, dat als uiterlijk het artwork van de Europese en Japanse edities heeft gekregen, weet Schaffer wellicht nieuwe belangstelling te genereren voor de buitengewoon interessante beginjaren van Iced Earth.
Tracklist:
1. Iced Earth
2. Written On The Walls
3. Colors
4. Curse The Sky
5. Life And Death
6. Solitude
7. Funeral
8. When The Night Falls
