Veil Of Secrets is een nieuwe band rond multi-instrumentalist Asgeir Mickelson (onder meer Spiral Architect, ex-Borknagar, ex-Ihsahn) en zangeres Vibeke Stene (ex-Tristania). De twee zijn geen vreemden voor elkaar. Ze werken ook nog samen in Asgeir�s God Of Atheists. Het wachten is nog altijd op het debuutalbum van dat project, waarvan de nummers al in 2008 geschreven zijn.

Ondertussen is er dus voorrang gegeven aan Veil Of Secrets. Daarmee pakt Mickelson w�l door, want het eerste album daarvan is inmiddels uitgekomen. De 51-jarige drummer schreef de muziek en speelde behalve de drums ook de gitaar- en baspartijen in. De 42-jarige zangeres is verantwoordelijk voor de zanglijnen. De dragende krachten krijgen hulp van grunter Erling Malm (Endolith, Articulus) en violiste Sareeta (Ram-Zet, ex-�smegin).

De vier Noorse artiesten laten melodieuze, zeer sombere doom horen die ge�nspireerd is door doombands uit de jaren tachtig en negentig, met name My Dying Bride, Therion, Anathema, Celtic Frost en Candlemass. Vergeet wat dat betreft de gothic vibes en orkestraties van Tristania. De meeste tracks zijn rechtdoorzee. Dat levert wisselende resultaten op. The Last Attempt is een sterke opener, gevolgd door Sear The Fallen, dat prima begint en eindigt, maar halverwege een minder sterke fase heeft. Zo hebben meerdere composities goede en minder geslaagde idee�n.

Dat sommige nummers of fases ervan minder impact hebben, heeft vooral te maken met de wat levenloze en vlakke sound. Wat meer dynamiek had beslist geen kwaad gekund. Dead Poetry klinkt heel klein, als het ware in elkaar gedoken. Hoewel dat droefgeestige en eenzame bij doom past, mist toch een bepaalde levendigheid. Ook op de mix van B�rge Finstad is wel wat aan te merken. Zo zijn de vioolpartijen en de zang niet mooi uitgelicht en sluiten de extreme zang van Malm (die niet vaak opduikt) en de plechtige, kalme en po�tische bijdragen van Stene niet altijd mooi op elkaar aan.

Het leeuwendeel van het songmateriaal is degelijk en niet verrassend, maar er zijn wel wat geslaagde experimenten. Opmerkelijk zijn het bijna psychedelische gitaargetokkel en de geslaagde versnelling in Remorseful Heart. Mede dankzij de versnelling en de vette riffs springt deze track er net als de opener uit. Datzelfde geldt voor Bryd, dat ook nog eens geslaagde tegendraadse ritmiek bevat. Daarnaast is er de zeer stemmige, fraai uitgewerkte harmonieuze riff in Fey. Die bijzondere passages hebben de nummers nodig, want als die er niet zijn, heeft de plaat de neiging om wat voort te kabbelen, zoals in de laatste twee nummers. Wat meer afwisseling en risico had dan ook geen kwaad gekund.

Hoewel velen verheugd zullen zijn over de terugkeer van Vibeke, is zij niet de uitblinkster. Haar onderscheidende, ingetogen zang vol neerslachtigheid is prima, maar haar bijdragen blijven helaas niet snel hangen, mede doordat ze niet mooi uitgelicht zijn en de teksten soms moeilijk te volgen zijn. Positieve uitzondering daarop is The Last Attempt, waarmee het album overtuigend opent. Ook in Fey en Bryd hebben haar bijdragen beslist een toegevoegde waarde, maar dat blijkt pas na meerdere luisterbeurten.

Het is dus een album dat moeilijk te doorgronden is waarmee je geduld moet hebben. Eentje die zeker zijn charme en sterke riffs heeft, maar productioneel steken laat vallen. Dead Poetry had meer impact gehad als het wat levendiger en dynamischer zou hebben geklonken. Het wat droge, demo-achtige geluid heeft een wat verlammende werking, waardoor het karakter van de songs onvoldoende tot leven komt. Het is nu wel somber en in die zin passend bij doom, maar het blijft wat aan de vlakke kant, waardoor de emotionele impact beperkt blijft. Hier had meer ingezeten.

Tracklist:
1. The Last Attempt
2. Sear The Fallen
3. Remorseful Heart
4. The Lie Of Her Prosperity
5. Fey
6. Bryd
7. Meson
8. Entirety