Please make this album into a musical!, is n van de reacties op de Facebook-pagina onder een bericht van The Reticent. Dat verzoek is volledig terecht. Het aangrijpende verhaal van The Oubliette leent zich namelijk voor een grootse uitvoering. De plaat neemt de luisteraar mee in de wereld van Henry. Deze hoofdpersoon ondergaat de zeven stadia van de ziekte van Alzheimer.
Deze vierde full-length bevat veel filmische fragmenten. Vaak aan het begin van het nummer, zoals in opener His Name Is Henry en The Palliative Breath. Soms tussendoor, zoals in The Captive. Het zijn aangrijpende momenten die de luisteraar nadrukkelijk betrekken bij het concept over de degeneratieve aandoening waar een groeiend aantal mensen aan lijdt. Die zorgwekkende ontwikkeling kan momenteel helaas niet gestopt worden, omdat een groot deel van de oorzaken van Alzheimer nog steeds niet bekend zijn.
Wat wel bekend is, is dat muziek veel betekent voor mensen die lijden aan Alzheimer. Wist je dat nog niet? Bekijk dan de documentaire Alive Inside: A Story Of Music And Memory (2014) van regisseur/producer Michael Rossato-Bennett.
Dat Chris Hathcock, de man achter The Reticent, ervoor kiest om dit onderwerp onder de aandacht te brengen, is niet vreemd. Het concept is namelijk gebaseerd op een waargebeurd verhaal binnen zijn familie. Misschien is deze reis van ruim een uur juist daarom zo indrukwekkend. Hathcock weet de gevoelige snaar te raken. Dat doet hij door de verschillende emoties van zowel de hoofdpersoon als de betrokkenen om hem heen terug te laten komen in zijn complexe muziek.
De boeiende composities, die een gemiddelde speeltijd hebben van bijna tien minuten, zijn zowel instrumentaal als vocaal met veel zorg en gevoel uitgevoerd. Het streelt waar het zorgzaam is, het klinkt boos waar er frustratie en onmacht heerst en het is melancholisch waar er verdriet en eenzaamheid is. Hathcock verdient wat dat betreft een groot compliment. De multi-instrumentalist heeft niet alleen alles geschreven en bijna alles ingespeeld, maar laat de grote overgangen in gemoedstoestanden ook nog eens soepel verlopen, zoals blijkt uit The Captive. Slechts de statistische info aan het einde van het album komt er wat los achteraan.
Ook op muzikaal vlak vliegt het alle kanten op. Progressieve metal la Opeth ten tijde van Deliverance vormt de hoofdmoot, maar daar blijft het niet bij. Progrock uit de jaren zeventig (King Crimson, Genesis), jazz, black metal (Emperor, Arcturus), tribal en klassieke muziek komen voorbij. Er zijn ook nog een paar saxofoonsolo's. Over blaasinstrumenten gesproken: het 54-koppig Wind Ensemble, dat in het dagelijkse leven onder leiding staat van Hathcock als dirigent, sluit de plaat emotioneel af. Soms zijn de overgangen van de ene naar de andere stijl heel groot, maar toch weet de componist de rode draad te bewaken en de aandacht van de luisteraar erbij te houden. Knap gedaan.
De emotionele, cleane zang herinnert aan die van Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle). Met zijn diverse stemgebruik neemt hij je op overtuigende wijze mee in Henry's wereld. De melodieuze zang overheerst, maar Hathcock wisselt die af met verstaanbare, extreme vocalen (zowel screams al grunts), zoals in het razende The Nightmare. Dat nummer schakelt evenwel een paar keer plots over naar klassieke muziek.
Het is jammer dat een indrukwekkend album als dit via zon klein label als Heaven And Hell Records verschijnt en dus waarschijnlijk door de grote massa onbeluisterd blijft. Eigenlijk zou niet alleen de fanschare van onder andere Ne Obliviscaris, Wilderun, Soen en Opeth, maar iedereen er kennis van moeten nemen. Niet alleen vanwege de prachtige muziek en de genspireerde en indrukwekkende uitvoering, maar ook omdat het tragische onderwerp veel meer aandacht moet krijgen. Die leidt namelijk tot meer kennis en begrip van Alzheimer. Vergeten is slechts het begin van het einde.
Tracklist:
1. Stage 1 His Name Is Henry
2. Stage 2 The Captive
3. Stage 3 The Palliative Breath
4. Stage 4 The Dream
5. Stage 5 The Nightmare
6. Stage 6 The Oubliette
7. Stage 7 ________
