Wat snel opvalt, is de hoeveelheid verschillende elementen in de muziek. Dat is ook niet heel verbazingwekkend met zulke uiteenlopende invloeden. Er zijn continu tempoveranderingen zonder dat de muziek chaotisch klinkt. De basis van de muziek is progressieve death metal, maar er gebeurt zoveel meer dat dit label eigenlijk tekortschiet. Er zijn op de achtergrond constant synthesizer- en keyboardklanken van Sean Lubbersen te horen. Vaak klinken deze atmosferisch en haast dromerig. Hij weet deze sfeer ook te behouden als de rest van de muziek hard klinkt, zoals in Epiphany, en creert op die manier een fijn contrast. Als deze klanken worden ondersteund door de andere muzikanten, zoals in het door shoegaze benvloede nummer Memories en het daarop volgende Closure, wordt er een prachtige sfeer gecreerd. Deze passages worden ondersteund door zuivere zang die erg rustgevend klinkt.
De gitaarpartijen wisselen tussen progressieve solos en ritmes naar voorbeeld van onder andere Opeth, Plini en Porcupine Tree, maar gitaristen Edwin Haan, Daniel de Coninck en Jasper Bruggeman schuwen de beukende riffs die doen denken aan Meshuggah en Lamb Of God evenmin. Vooral wanneer deze verschillende kanten van het muzikale spectrum worden gecombineerd, zoals in Exile, laten de heren goed horen waartoe ze in staat zijn. Het drumwerk van Richard van Leeuwen doet ook vaak denken aan de twee laatstgenoemde bands. Door deze complexe ritmes wordt je aandacht constant bij de muziek gehouden. De baslijnen van Ruben Willemsen staan vaak goed vooraan in de mix en klinken vaak erg energiek. Hierdoor doet de muziek soms erg denken aan djent, maar ook invloeden van bijvoorbeeld thrash metal komen langs.
Niet alleen instrumentaal, maar ook vocaal gebeurt er veel. Ruben, Edwin en Daniel zijn verantwoordelijk voor de zangpartijen. De zuivere zanglijnen zijn hiervoor al genoemd, maar er wordt ook veel gegrunt. De lage deathmetalgrunts klinken dynamisch en zijn goed verstaanbaar. Zonder moeite lopen passages met mooie, zuivere vocalen, die hier en daar doen denken aan Steven Wilson (Porcupine Tree), over in zwaardere, muzikale stukken met bijbehorende grunts. Vooral wanneer beide zangstijlen worden gecombineerd, zoals in Dusk, worden de kwaliteiten van de zangers onderstreept.
Er gebeurt nog zoveel meer op dit album dat het het beste is om dit zelf een keer op te zetten. De tempowisselingen en sfeerveranderingen vliegen je om de oren, terwijl de muziek nooit coherentie verliest. Luister maar eens naar het ambitieuze en gelaagde titelnummer van ruim dertien minuten. Zeker als je een brede muzieksmaak hebt, zal Sojourn je bekoren. De band heeft het voor elkaar gekregen dat je binnen seconden kan wisselen tussen het trainen van je nekspieren en achterover gezakt wegdromen. De heren maken ambitieuze muziek en hebben stuk voor stuk de competentie deze ambitie waar te maken. Elk bandlid staat vaak in de spotlight en het geheel klinkt vol. Sojourn is een aanrader voor iedereen die houdt van bands die doen wat ze zelf willen en zich niet aan strikte genreregels houden.
Tracklist:
1. Revery
2. In Stasis
3. Dusk
4. Epiphany
5. Exile
6. Nomad
7. Memories
8. Closure
9. Resurge
10. Uncaged
11. Sojourn
