Het Zweedse Kall is als de feniks. De band is verrezen uit de as van de invloedrijke band Lifelover, die depressieve black metal combineerde met verwrongen samples en blije popdeuntjes, met als resultaat een bijzonder naargeestig en ontstemmend geheel. Na vier unieke albums zorgde het plotselinge overlijden van Jonas Lars Bergqvist (�B�) - gitarist, zanger, toetsenist en tevens belangrijkste componist van de band � in 2011 voor een triest einde van de band. Een jaar later richtten drie leden van Lifelover (zanger Kim Carlsson en gitaristen Henrik Huldtgren en �Fix�) Kall op. Na een debuut in eigen beheer pikt Prophecy Productions het gezelschap op. Onder dat label verscheen deze zomer het tweede album Brand.

In het promotieplaatje van de plaat las ik dat Kall een optimistischer geluid laat horen dan de sfeer van algehele malaise die over de Livelover-platen hangt. Dat is echter wel een erg vrije interpretatie van de muziek op Brand. Deze plaat kwalificeert wellicht alleen voor manisch depressievelingen als optimistisch. De sfeer is broeierig en zeker niet opbeurend, hoewel de stuwende black-�n-roll-riffs (zoals die met name in opener Rise opduiken) de muziek wel een rockende ondertoon geven. Fervour begint met gedachteloos akoestisch gefr�bel en vervormde cleane zang, alsof we naar een verdoofde versie van Shining luisteren. De track eindigt in een fraai sfeerpalet van zweterige, meanderende saxofoonklanken. De saxofoon doet op meerdere momenten zijn intrede en geeft Brand een beetje de sfeer van een louche seksclub, waar depressieve deernes doelloos dwarrelen aan verlepte palen.

Fukta Din Aska is met een lengte van ruim zeventien minuten het meest ambitieuze nummer van dit album, maar helaas ook het minst beklijvende. Hoewel dit nummer begint met een goed in het gehoor liggend, rockend gedeelte, verzandt de track halverwege in introspectieve contemplatie en luidruchtige, jazzy erupties. Het eindresultaat is een bijzonder fragmentarisch geheel, waar eigenlijk ook na herhaalde luisterbeurten weinig van te maken valt. Dan zit de eveneens behoorlijke lijvige track Hide Below (twaalf minuten) een stuk beter in elkaar. De groezelige riffs in combinatie met de onheilspellende samples herinneren het nadrukkelijkst aan de muziek van Lifelover.

Brand is een opvallend album in het genre. De raakvlakken met black metal zijn onmiskenbaar, maar de muziek is gespeend van agressie en lijkt vooral een viering te zijn van de vergankelijkheid. De albumcover mag dan een groen blaadje als teken van hoop bevatten; het is vooral de nietigheid ervan in relatie tot de vijandige, betekenisloze en verschroeiende omgeving die de band terugtrekt richting depressieve klanken. De intentie achter Brand is lovenswaardig en het album bevat enkele geslaagde experimenten, maar Kall verdwaalt ook nogal eens in zijn eigen improvisatiesessies. Uiteindelijk is het dus een half geslaagd geheel. En in het universum van Kall is een halfvol glas al heel wat.

Tracklist:
1. Rise
2. Fervour
3. Eld
4. Fukta Din Aska
5. Hide Below
6. Fall