Dat brute, lompe metal niet altijd in de achtste versnelling hoeft, hebben de deathcore-bands de laatste jaren wel bewezen. Beatdowns, breakdowns en weet ik veel wat voor downs toonden aan dat traag en bruut goed samengaan. Ook slamming death schakelt niet altijd naar de hoogste versnelling - in ieder geval niet op alle vlakken. Distant verheft de vertragingen echter tot een stijl an sich. Nou weet ik ook wel dat ze daar niet de eerste in zijn, maar dan heeft u een beetje een beeld.
In nog geen twintig minuten hakt het Nederlands-Slowaakse sextet de boel aan gort. Al sinds 2014 timmeren, nee hameren deze vermorzelaars met succes aan de doodmetalen weg. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het debuut via Unique Leader Records uitgebracht werd. De stal van dit Amerikaanse label bevat al meer dan twintig jaar louter sloopbands van hoge kwaliteit. Eigenlijk weet u hier al wel genoeg. Dat wil zeggen, genoeg om te weten of u deze plaat aan moet schaffen.
Bij (relatief) trage muziek worden er niet alleen hogere eisen gesteld aan de productie, maar ook aan de muzikanten. Als je een foutje maakt terwijl je op lichtsnelheid met een enorme bak distortion notenkrakertje speelt, hoort niemand het. Maar in de lage versnellingen kun je je zulke geintjes niet veroorloven. Elk foutje is immers hoorbaar. Distant blijft echter ook op lage snelheid fier overeind. De distortion is geen doel op zich, maar wordt louter functioneel ingezet. Het gaat om de totaalsound. Dat komt ook terug in de strakke productie. Zo klinkt Dawn Of Corruption rcksichtlos en wreed, maar ook treffend efficint. Perfect om uw geluidsinstallatie op standje burenruzie eens flink aan het werk te zetten. Laat die ruiten maar trillen. Laat die neusvleugels maar wapperen.
De band weet overigens ook in de hoogste versnelling te overtuigen. Meestal is het slechts de drummer of een van de gitaristen die een ADHD-momentje heeft, maar in Hellmouth tonen de heren na een minuutje aan dat ze ook prima uit de voeten kunnen op topsnelheid. En zo varieert men er op los en lijkt het haast een intervaltraining. Het ene moment neemt drummer Jan Mato een snuifje speed, het andere moment zijn het de gitaristen met een zak peper in hun reet. Moeiteloos schakelt de band de ene na de andere sloopriff aaneen, zonder te vervallen in een wedstrijdje wie het hardst kan, zowel in snelheid als lompheid. Doelmatigheid is troef. De grote vraag is natuurlijk of dat op een full-length ook nog interessant blijft. Mijn voorspelling is dat dat wel goed komt, maar dat is natuurlijk afwachten. We kijken ernaar uit.
Tracklist:
1. Hull Of Crows
2. Dawn Of Corruption
3. Hellmouth
4. Oedipism
5. Temple Of Taglaroth
6. The Void
