Anaal Nathrakh is een band waarbij je de mensen die de muziek nog niet kennen, benijdt. Deze mensen kunnen namelijk nog voor het eerst worden weggeblazen door de pure muzikale chaos die het duo over de luisteraar heen stort. Gelukkig brengen deze Britten om de zoveel jaar een nieuw album uit, waardoor �ingewijden� deze ervaring opnieuw kunnen beleven. Of iets wat hier op zijn minst bij in de buurt van komt. Endarkenment is ondertussen album nummer elf. Elke keer proberen de heren hun eigen grenzen te verleggen en weten ze een album uit te brengen met een eigen sound. Subtiliteit was nooit hun sterkste kant en dat is op dit album niet anders. Dat is dan ook goed te zien aan de albumcover.

Opener Endarkenment is een van de meest catchy nummers die de band ooit heeft uitgebracht. Met zijn theatrale zuivere stem levert zanger V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) een van de meest memorabele zanglijnen uit zijn carri�re. Ook de refreinen van Libinous (A Pig With Cocks In Its Eyes) en Feeding The Death Machine zijn ware oorwurmen die zich na ��n luisterbeurt in je hoofd nestelen. Uiteraard kun je ook rekenen op hoge uithalen waar zelfs Rob Halford (Judas Priest) moeite mee zou hebben, zoals in Singularity. Het maniakale geschreeuw dat een bekend onderdeel is van het muzikale recept van de band komt ook langs, zoals in Beyond Words en Punish Them. Hoewel je dit onverstaanbare gegil in meer nummers terughoort, is het een minder groot onderdeel van V.I.T.R.I.O.L.�s vocalen dan voorheen. Zijn gebrul is nog steeds extreem, maak je geen zorgen, maar hij articuleert meer. Denk aan Forward van het vorige album. Misschien is dat te wijten aan het feit dat veel van de teksten zijn gepubliceerd en hierdoor een prominentere rol spelen dan voorheen.

Ook multi-instrumentalist Irrumator (Mick Kenney) is goed op dreef. De pakkende riffs vliegen je om de oren. In Thus, Always, To Tyrants bijvoorbeeld, waar strakke riffs worden afgewisseld met gekmakend gitaargegil. De groovy blackmetalriffs worden zo nu en dan afgewisseld door een onverwachte, maar niet misplaatste power- of heavymetalsolo, bijvoorbeeld in The Age Of Starlight Ends. Ook heeft hij naast zijn gitaarspel een hoop elementen toegevoegd om de muziek flink episch te maken. Zo is er koorzang te horen in onder andere The Age Of Starlight Ends en Requiem. Het laatste nummer is een interpretatie van Verdi�s Messa Da Requi�m, dus de klassieke elementen passen daar erg goed bij. Een ander nummer waar de klassieke elementen goed bij de thematiek passen is Feeding The Death Machine. Dit nummer is ge�nspireerd door een man die de Holocaust heeft overleefd omdat hij cello kon spelen, wat onderstreept wordt door strijkpartijen. Dit resulteert in een muzikale stomp in de maag.

Elk album van Anaal Nathrakh heeft een duidelijk eigen geluid en dat is op Endarkenment niet anders. De productie is relatief clean, waardoor elk gitaarlikje, elke koorpartij en zanglijn duidelijk te horen zijn. Beide heren zijn duidelijk in topvorm. Dit relatief cleane karakter van het album is voor sommige fans van het eerste uur misschien niet heftig genoeg, maar het is een muzikale richting die de band op de vorige paar albums ook langzaamaan is ingeslagen. Het is dan ook totaal geen soft album, het is en blijft Anaal Nathrakh. Al met al hebben de Britten bewezen nog steeds een van de beste te zijn in het maken van uitstekende grafherrie.

Tracklist:
1. Endarkenment
2. Thus, Always, To Tyrants
3. The Age Of Starlight Ends
4. Libidinous (A Pig With Cocks In Its Eyes)
5. Beyond Words
6. Feeding The Death Machine
7. Create Art, Though The World May Perish
8. Singularity
9. Punish Them
10. Requiem