Vredesvvd is pas de zevende langspeler van Finntroll in een bestaansgeschiedenis van drientwintig jaar. Het album, dat net als zijn voorgangers via Century Media Records verschijnt, is zeven jaar in de maak geweest. Liefhebbers van het gezelschap zijn inmiddels wel gewend aan lange tussenpozen tussen nieuw materiaal. Deze trollen komen immers alleen uit hun holen als het de moeite waard is. In al die jaren heeft de band nog nooit een ondermaats album afgeleverd. Sterker nog: de twee vorige full-lengths het in 2010 verschenen Nifelvind en het in 2013 uitgebrachte Blodsvept - weten moeiteloos te wedijveren met de klassiekers die de band rond de eeuwwisseling uitbracht.
Hoewel de wel rg pompeuze en cineastische opener Vktaren de luisteraar lijkt voor te bereiden op een dik half uur suikerspinfolk, blijkt Vredesvvd een heel wat minder hoog Pharrell Williams-gehalte te hebben dan deze track doet veronderstellen. Deze langspeler staat namelijk k met een half been in de Scandinavische blackmetaltraditie. Nu hebben de frivole feestdeuntjes van Finntroll altijd al een grimmige ondertoon gehad, maar op deze plaat schemert de duistere kant van de band nadrukkelijk door, vooral vanwege de prominente aanwezigheid van frontman Vreth, wiens snerpende strot verbetener klinkt dan ooit. Het is alsof we het feest, de afterparty en de kater tegelijkertijd krijgen geserveerd.
Het knappe aan Vredesvvd is dat deze invloeden op sublieme wijze gemengd worden in ijzersterke tracks. Er staat geen enkele zwakke broeder op dit album, of het moet de ietwat langdradige afsluiter Ylaren zijn. Wel staat de plaat vol tracks die ongetwijfeld een vast onderdeel van het liverepertoire gaan worden, als dat er in de toekomst weer in zit. Neem het in een behoorlijk venijnig tempo gebrachte Att Dda Med En Sten, voorzien van een simpel, maar uiterst effectief keyboarddeuntje, of het met zwierige folkmelodien doorspekte Grenars Vg.
Op sommige momenten roepen het jachtige ritme en de wilde keyboardklanken herinneringen op aan het ongepolijste en onstuimige karakter van debuut Midnattens Widunder (1999). Zo klinkt het op razend tempo gespeelde Ormfolk als een ontspoorde kermisattractie - en dat bedoel ik op een goede manier. Ook tijdens Myren mag het bier overvloedig klotsen. Daar staat dan weer een stoere midtempotrack als Forsen (dat zelfs een beetje doet denken aan het latere werk van Thyrfing) tegenover. Verder valt het rauwe randje op. Vredesvvd is weliswaar behoorlijk strak en dichtgetimmerd qua productie, maar door enkele goede effecten (gitaarfeedback, achtergrondgeroep) krijgt de muziek toch een beetje een live-randje mee.
Vredesvvd duurt alles bij elkaar genomen nog geen veertig minuten. Dat lijkt misschien een zwaktebod gezien de jarenlange stilte, maar ook dat past bij de insteek van de band. Deze langspeler weet op te zwepen en nodigt uit tot herhaaldelijk luisteren. Kwaliteit boven kwantiteit, lijkt het motto van Finntroll, en ook Vredesvvd biedt meer dan genoeg kwaliteit om heel wat jaren mee te gaan.
Tracklist:
1. Vktaren
2. Att Dda Med En Sten
3. Ormfolk
4. Grenars Vg
5. Forsen
6. Vid Hxans Hrd
7. Myren
8. Stjrnors Mjd
9. Mask
10. Ylaren
11. Outro
