Sinds Cammie Gilbert bij Oceans Of Slumber zingt, gaat het crescendo met de progressieve formatie van de drummende en pianospelende componist Dobber Beverley. De tweendertigjarige zangeres brengt met haar unieke stemgeluid soul in de prog metal. Die verfrissing is van harte welkom in de progscene, zo blijkt uit de prettig verbaasde reacties van mensen die kennismaken met de band. Sinds Winter (2016) is de Texaanse groep met vallen en opstaan bezig om zich verder te ontwikkelen. Inmiddels zijn we aanbeland bij de vierde full-length.
De titel daarvan, Oceans Of Slumber, is niet echt inspirerend, maar als je de eerste klanken hoort van de ijzersterke opener Soundtrack To My Last Day, zit je als luisteraar gekluisterd aan de boxen. Niet alledaags getokkel op de gitaar, het experimentele drumwerk, de transities tussen heavy en kalme passages, de soulstem van Cammie; alle karakteristieke elementen van de muziek van de Amerikaanse muzikanten komen aan bod.
Meer dan op vorige platen slagen ze erin om er een coherent geheel van te maken, zo blijkt bijvoorbeeld uit het meer dan acht minuten durende I Mourn These Yellowed Leaves. In het verleden was er nog wel eens wat aan te merken op de songwriting. Dat is nu veel minder het geval. De verschillende secties sluiten beter op elkaar aan en Beverley weet beter te doseren. Bovendien zijn er meer memorabele ideen, zodat de plaat het niet moet hebben van een paar uitschieters.
Een voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld Pray For Fire. In eerste instantie is het heerlijk wegdromen (denk aan Harvest van Opeth), maar een knappe tempoversnelling met heavy riffs werkt zowel verrassend als verfrissend. Een fantastische vondst. De overgangen in de tweede helft (eentje naar een blastsectie en een naar een gesproken gedeelte) zijn wat minder geslaagd, maar de bandleden weten wel de aandacht van de luisteraar erbij te houden.
A Return To The Earth Below is een stuk toegankelijker. Dat is wel even lekker, want alle transities in de eerste twee tracks vergen veel van de energie van de luisteraar. De plaat heeft dan ook meerdere luisterbeurten nodig. De eerste keer hoor je enorm veel verschillende bijdragen die pas na meerdere draaisessies als puzzelstukjes op hun plek vallen. Een echte groeiplaat dus.
Muzikaal vliegt het alle kanten op. Opeth is al genoemd, maar je hoort ook Morbid Angel (letterlijk een eerbetoon aan het begin van The Adorned Fathomless Creation), My Dying Bride, Alice In Chains, pop, blues, black metal en nog veel meer. September (Those Who Come Before) bestaat zelfs alleen uit piano- en strijkerspartijen).
Ook vocaal is er variatie. The Colors Of Grace is een duet met Mick Moss (Antimatter), er zijn grunts in meerdere tracks en uiteraard is er de onderscheidende zangstem van Cammie, die schittert in A Return To The Earth Below. Waar eigenlijk niet. Het is genieten van haar soulvolle zang, die ze met veel emotie brengt.
Deze vierde langspeler blijft boeiend van begin tot einde. Ruimte voor verbetering is er nog altijd (waarom bijvoorbeeld niet eindigen met het epische deel van The Adorned Fathomless Creation, maar weer de beginriff herhalen?), maar complimenten zijn beslist op zijn plaats over de sprongen in de juiste richting. Oceans Of Slumber verkent nieuw terrein en doet dat op intrigerende wijze met een groots klinkende collectie omvangrijke en dynamische composities, die ook nog eens allemaal memorabel zijn.
Tracklist:
1. Soundtrack To My Last Day
2. Pray For Fire
3. A Return To The Earth Below
4. Imperfect Divinity
5. The Adorned Fathomless Creation
6. To The Sea (A Tolling Of The Bells)
7. The Colors Of Grace
8. I Mourn These Yellow Leaves
9. September (Those Who Come Before)
10. Total Failure Apparatus
11. The Red Flower
12. Wolf Moon
