Maar een dusdanig turbulente geschiedenis hoeft niks af te doen aan de muziek. Helaas is deze erg wisselvallig. De eerste paar nummers zijn erg standaard deaththrashtracks die niet blijven hangen. De gitaarriffs vervallen erg snel in een monotone brij en de stem van Sibylle is agressief, maar niet pakkend. Ook de drumpartijen en baslijnen zijn niet interessant genoeg om de aandacht erbij te houden. Gelukkig verandert dit in Black From Sorrow. De blackmetalinvloeden zijn vooral in het gitaarwerk terug te horen. Ook de baspartijen en vocale harmonien worden wat afwisselender, wat dit een memorabel nummer maakt. Het gitaarwerk in het daaropvolgende Feared And Adored maakt dit ook een van de betere nummers op het album.
Het probleem van dit album is zeker geen muzikale incompetentie. Vooral Sibylle laat horen dat ze al lang in het muziekcircuit meedraait. De muziek klinkt niet slecht, maar blijft vooral niet hangen. Er zijn weinig verrassingen en alles klinkt best voorspelbaar. De gitaarpartijen zijn sterk, maar de meeste hebben we al zo vaak bij andere bands gehoord. Hetzelfde kan gezegd worden over de zanglijnen. Deze zijn agressief en lekker raspend, maar er is nergens een fijne harmonie waardoor een nummer echt blijft hangen.
Samenvattend is The Fates een degelijk album dat niet echt iets toevoegt. Dat is natuurlijk niet altijd nodig. Niet elke band kan en hoeft innovatief te zijn. Maar het album mist wel memorabele momenten, wat jammer is. Zet het album vooral een keer op. Je bent er namelijk nog geen half uur aan kwijt en misschien pakken sommige tracks je wel. Maar als je het aan je voorbij laat gaan, mis je er niks aan.
Tracklist:
1. We Are
2. Inside
3. Damned Skin Is Mine
4. Black From Sorrow
5. Feared And Adored
6. Off The Flesh
7. Let Stones Fall
8. Last Wishes
9. Death In The Middle Ages
.jpeg){kind=small}
