Wie wat dieper in de tekstuele materie duikt, zal de naam beter kunnen plaatsen. Dit Amerikaanse kwintet valt ferm in de ecologische hoek van het blackmetalspectrum te positioneren en kent vooral raakvlakken met grondleggers als Wolves In The Throne Room, Fauna, Panopticon en Ash Borer. Met andere woorden: de atmosferische black metal van With The End In Mind is er een van het type boomknuffelende, weidedartelende hippieblack, die ondertussen natuurlijk misantropischer van aard is dan de vele antireligieuze blackmetalbands van de oude snit. Flora en fauna zijn immers beter af zonder de mens en zijn overlast. Snoei bevordert bloei en in de lezing van dergelijke bands is het de mens die maar het best weggesnoeid kan worden.
Tides Of Fire bestaat uit drie composities, n relatief korte van een kleine zeven minuten, geflankeerd door twee mammoettracks van respectievelijk achttien en tweentwintig minuten. Ga er dus maar even goed voor zitten, bij voorkeur ondergedompeld in de juiste sfeer, met een haardvuur, kaarsen, wierook en een goed glas wijn of whisky bij de hand. Tides Of Fire is namelijk beslist geen eenvoudig te consumeren werkstuk geworden. Het is wel een album waar With The End In Mind zijn ziel en zaligheid in heeft gelegd en alleen al om die reden verdient de band respect.
Openingstrack Set The Cavernous Soul Alight begint met de sfeer van oude kampvuurverhalen: akoestisch gitaarspel en subtiel vioolwerk worden gecombineerd met bedachtzame spoken-word vocalen. Na een minuut of vijf komt de track grommend en snuivend op gang in een pulserende maalstroom van hypnotiserende drumritmes, felle riffs en ondefinieerbare screams, in de beste cascadiaanse traditie. Het epos eindigt sterk met een sludge/doomachtige passage en verrassende gastvocalen van Caitlin Fate (Vouna).
May The Name Of Truth Be Fire is de meest bijzondere track. Met een muzikale omlijsting die slechts bestaat uit subtiele, tribale percussie, die aan het kalmste werk van Neurosis doet denken, leest gastmuzikant Arnold Schroder een gedicht voor dat nog het meest weg heeft van een litanie. De kolossale afsluiter Returning, Reclaiming bevat dan weer ecologisch genspireerde, atmosferische black metal uit het boekje. Subtiel qua opbouw en qua stijl wisselend tussen passages die meanderend en bedachtzaam zijn van karakter en passages met woest kolkende versnellingen, waarin de band venijnig en verbeten uit de hoek komt.
Hoewel With The End In Mind een ambitieus en lovenswaardig album heeft gecreerd, kent Tides Of Fire ook enkele euvels. Het eerste en meest overkomelijke is het gebrek aan originaliteit. Dit subgenre is sinds het succes van Wolves In The Throne Room zo uitgemolken dat je als band van goeden huize moet komen om echt op te vallen. Ondanks de lengte van de tracks biedt Tides Of Fire onvoldoende eigen muzikaal karakter. Een belangrijker bezwaar is de storende productie. De bedompte en drukkende sound past slecht bij de muziek en haalt de luisteraar vooral in de snellere passages uit de flow van het nummer. Conclusie: de ambitie van With The End In Mind is lovenswaardig, maar de uitvoering van Tides Of Fire blijft wat achter bij het concept. Niet slecht, maar niet zo groots als het had kunnen zijn.
Tracklist:
1. Set The Cavernous Soul Alight
2. May The Name Of Truth Be Fire
3. Returning, Reclaiming
