Kalt Vindur is na het debuut Delusions in 2017 toe aan zijn tweede langspeler. Het Poolse black-metalgezelschap met IJslandse bandnaam - 'kalt vindur' betekent 'koude wind' - heeft namelijk negen nieuwe tracks bij elkaar gepend en op een schijf geknald. Het glimmertje heeft de fatalistische naam ...And Nothing Is Endless gekregen. De nummers hebben alle een Engelse titel en - voor zover verstaanbaar - zijn de teksten ook van Anglicaanse snit.
In iets meer dan een half uur wordt u overladen met al het goede dat black metal te bieden heeft. Daarin komen zowel de oude als de nieuwe school aan bod. Gezien het traditionele schisma tussen deze scholen zou dat als manco kunnen worden gezien. De old school rechttoe rechtaan black metal zal het hart van de moderne black-liefhebber niet harder laten kloppen. Tegelijkertijd is de plaat ook weer niet dusdanig doorspekt met conventionele, orthodoxe riffs dat het de verstokte blekkie zal verleiden tot aanschaf. Maar wie luistert er tegenwoordig nog zo monomanisch naar muziek? Dat is iets van het verleden? Toch? Juist.
Kalt Vindur heeft het daarom juist erg goed begrepen. De mannen snappen hoe je interessante composities schrijft zonder te committeren aan vastomlijnde kaders. Met de voeten stevig geworteld in de blackmetaltraditie permitteren ze zich bijvoorbeeld regelmatig de akoestische gitaar ter hand te nemen. We horen de spaanse gitaar zowel in begeleidende rol, als in passages waarin de rest van de band er het zwijgen toe doet. Dat creert een enorme ruimte, maar ook dreiging. De brute riffs komen nog bruter over en dat maakt het geheel een interessante luisterervaring.
Ook wordt er vernuftig gebruik gemaakt van tempowisselingen en variatie. Van ijzige blackriffs met double bass tot kalme, atmosferische intermezzo's; Kalt Vindur weet van wanten en verlaagt zich dan ook niet tot een simpel startstop-spel. Op krachtige wijze maakt men gebruik van vertragingen en versnellingen. Dat wordt nog eens extra luister bijgezet door de kunst van het weglaten geraffineerd toe te passen. Ieder instrument krijgt ruimte om te floreren, maar ook zijn rust om op adem te komen. De energie wordt dan ook netjes uitgestreken over de overigens niet al te lange nummers. Het maakt dat ...And Nothing Is Endless een erg dynamische plaat is, die tegelijkertijd behapbaar en volgbaar is. Variatie is troef zonder dat men zich daar volledig op blindstaart.
De minste dynamiek vinden we bij zanger Celsus. Hoewel hij een aardig repertoire grunts tentoonspreidt, zit er weinig variatie in zijn partijen. Behalve dat ook hij de kunst van het zwijgen verstaat, lijkt hij maar n aan-stand te hebben. In dat opzicht is hij de dissonante factor in dit vijftal. Of dat positief of negatief uitvalt, is een kwestie van smaak en laat ik dan ook aan u als allround criticus en kenner over.
Het afsluitende Crescent Moon Of Chors is het perfecte moment voor reflectie. De nog geen twee minuten durende track bestaat uit een handjevol losse tokkels, die slechts hier en daar voorzien zijn van een enkele synthesizerklank. Wat een serene rust. Wat heeft u zojuist gehoord? Zet u de plaat nog een keer aan? Ik zou zeggen van wel. De volledige strekking van deze plaat valt pas te behappen na enkele luisterbeurten. Houdt u wel van wat afwisseling in uw kopje zwarte koffie metal, dan weet u wat u te doen staat.
Tracklist:
1. Solar Cross
2. Inner War
3. The Blind Sin Hunter
4. Eyes Ov Gods
5. Dirty Yields
6. Red Glow
7. ...And Nothing Is Endless
8. Golden Age
9. Crescent Moon Of Chors
