.jpg "Metallica - S&M")
Het album was een gigantisch succes, bestormde de hitlijsten en Nothing Else Matters kreeg een tweede leven en was niet van de radio en de televisie af te slaan. Het concept van Metallica-nummers die verweven werden met een symfonisch orkest zorgde ervoor dat de formatie weer relevant werd na het uitbrengen van teleurstellende platen als Load (1996) en Reload (1997). Eenentwintig jaar later is de metalband klaar om het kunstje opnieuw te doen met S&M, maar de impact is minder groot dan bij de eerste poging.
Uiteraard is Metallica nog steeds de grootste metalgroep die er op dit moment nog rondloopt. De formatie is waarschijnlijk n van de weinige die metalheads en de meer radiovriendelijke luisteraar verbindt. De gloriedagen liggen echter ver in het verleden. Platen die de laatste twintig jaar uitkwamen, mogen het label acceptabel tot goed dragen (al kan dat niet meteen gezegd worden van St. Anger (2003) en Lulu (2011). Daarentegen is de band nooit vies geweest van het nemen van risico en het proberen van iets nieuws, hoe goed of slecht dat ook heeft uitgepakt.
Op S&M bevinden de vier heren zich weer op bekend terrein. Wederom bestijgt de band de planken met het San Francisco Symphony Orchestra, al is het dit keer zonder componist Michael Kamen, die in 2003 overleed. Op zijn plaats staat nu Michael Tilson Thomas. Qua setlist komen veel nummers terug van het eerste deel, aangevuld met nieuwe tracks en hier en daar een verrassing.
Het probleem is dat veel als een herhaling aanvoelt. Zo begint S&M uiteraard met het onvermijdelijke The Ecstacy Of Gold, aangevuld met The Call Of Ktulu. Er zijn qua arrangementen wel wat aanpassingen gemaakt, maar een song als Orion zou als verrassing niet hebben misstaan. Sowieso was er meer uit de setlist te halen geweest. Een grote focus ligt bijvoorbeeld op materiaal van het laatste studioalbum Hardwired...To Selfdestruct (2016), maar tracks als Confusion en Halo On Fire zijn niet de meest memorabele. Waren deze vervangen door ouder werk dat nog niet aan bod was geweest - en zich waarschijnlijk ook prima leende voor een symfonische uitvoering, zoals bijvoorbeeld Welcome Home (Sanitarium), Fade To Black of The Unforgiven - dan had het geheel meer impact gehad.
Dat gezegd hebbende is Metallica op dreef. De band speelt strak en heeft qua productie zijn zaken goed op orde. De grote kracht is er wellicht af en de rauwe randjes ook, maar elk bandlid weet zo zijn momenten te pakken. Qua stemgeluid houdt James Hetfield het nog goed vol en zelfs het drumwerk van Lars Ulrich is te pruimen, al zijn de drumpartijen soms nog wat onnavolgbaar, zoals in Nothing Else Matters. De Deen probeert de wereldhit op te fleuren met extra fills. Hierbij schaadt de overdaad in plaats van dat hij de ingetogenheid zijn werk te laten doen.
Het symfonische aspect pakt goed uit, al blijft het merkbaar dat lang niet alle composities zich lenen voor een bewerking. Te vaak bekruipt het gevoel dat twee partijen naast elkaar spelen, in plaats van dat ze samen n geheel vormen. Desondanks levert het in veel gevallen wel spannende muziek op, zoals tegen het einde van The Day That Never Comes. Tevens klinken de bijzondere versies van The Outlaw Torn, Wherever I May Roam en One gewoon goed. Ook All Within My Hands klinkt zo een stuk sterker. Ook is er meer ruimte voor het orkest in tracks die niet van Metallica afkomstig zijn en is er ook nog een heel fraaie ode aan Cliff Burton in de vorm van (Anesthesia) Pulling Teeth.
Er valt genoeg van S&M te vinden. De plaat staat garant voor kwaliteit. Het spel is wervelend en Metallica laat horen nog steeds een formidabele live-band te zijn. Daarnaast staan er leuke verrassingen op en nieuwe bewerkingen van songs die nog niet eerder in symfonische uitvoering te horen zijn geweest. Toch is zijn voorganger het betere broertje. Dat komt omdat S&M veel leunt op herhaling en het andere deel toch een fijnere setlist heeft. Desondanks schotelt Metallica kwaliteit voor en krijg je met de lange speelduur prima waar je voor je geld en hebben de fans een mooi product dat ze aan de verzameling kunnen toevoegen. Er had echter meer ingezeten.
Tracklist:
1. The Ecstacy Of Gold
2. The Call Of Ktulu
3. For Whom The Bell Tolls
4. The Day That Never Comes
5. The Memory Remains
6. Confusion
7. Moth Into Flame
8. The Outlaw Torn
9. No Leaf Clover
10. Halo On Fire
11. Intro To Scythian Suite
12. Scythian Suite, Opus 20 II: The Enemy God And The Dance Of The Dark Spirits
13. Intro To The Iron Foundry
14. The Iron Foundry, Opus 19
15. The Unforgiver III
16. All Within My Hands
17. (Anesthesia) Pulling Teeth
18. Wherever I May Roam
19. One
20. Master Of Puppets
21. Nothing Else Matters
22. Enter Sandman
.jpeg){kind=small}
